فردوسی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
Arfarshchi (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
جز واگردانی به چندین نسخه قبلتر ابیات جدید با منبع اضافه گردد |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''[[W:فردوسی|حکیم ابولقاسم فردوسی]]'''، شاعر ایرانی و بزرگترین حماسهسرای ادب فارسی. زادروز وی درتاریخ ([[W:۳۲۹ (هجری قمری)|۳۲۹]] - [[W:۴۱۱ (هجری قمری)|۴۱۱ هجری قمری]]) در طوس میباشد. |
'''[[W:فردوسی|حکیم ابولقاسم فردوسی]]'''، شاعر ایرانی و بزرگترین حماسهسرای ادب فارسی. زادروز وی درتاریخ ([[W:۳۲۹ (هجری قمری)|۳۲۹]] - [[W:۴۱۱ (هجری قمری)|۴۱۱ هجری قمری]]) در طوس میباشد. |
||
== دارای منبع == |
== دارای منبع == |
||
=== |
===شاهنامه=== |
||
*«چو ایران نباشد تن من مباد // بدین بوم و بر زنده یک تن مباد» (این بیت مال شاهنماه نیست)<ref>فردوسی و ادبیات حماسی، مجموعهٔ سخنرانیهای نخستین جشن توس مشهد – تیرماه ۲۵۳۴، سروش، تهران، ۲۵۳۵، ص ۱۶۷</ref><ref>فردوسینامه، [[محمدتقی بهار|ملکالشعرای بهار]]، مرکز نشر سپهر، تهران، ۱۳۴۵، ص ۱۶</ref> |
|||
* «اگر چند باشد شب دیرباز// بر او تیرگی هم نماند دراز» |
|||
*«نمانیم کین بوم ویران کنند/همی غارت از شهر ایران کنند/ نخوانند بر ما کسی آفرین/چو ویران بود بوم ایران زمین/ دریغ است ایران که ویران شود/کنام پلنگان و شیران شود» |
|||
* «اگر پرنیان است خود رشتهای// و گر بار خار است خود کشتهای» |
|||
*«زشیر شتر خوردن و سوسمار // عرب را به جایی رسیدست کار // که تاج کیان را کند آرزو // تفو بر تو ای چرخ گردون تفو» |
|||
* «ببخش و بخور هرچه آید فراز// بدین تاج و تخـت سپنجی مناز» |
|||
*« چو زاین بگذری دور عمر بود // سخن گفتن از تخت و منبر بود // کزین پس شکست آید از تازیان // ستاره نگردد مگر بر زیان // چو با تخت منبر برابر شود // همه نام بوبکر و عمر شود // تبه گردد این رنج های دراز // نشیبی دراز است پیش فراز // نه تخت و نه دیهیم بینی نه شهر // کز اختر همه تازیان را است بهر // شود بنده بی هنر شهریار // نژاد و بزرگی نیاید به کار // ز دهکان و از ترک و از تازیان // نژادی پدید آید اندر میان // نه دهکان نه ترک نه تازی بود // سخن ها به کردار بازی بود // بد اندیش گردد پدر بر پسر // پسر بر پدر همچنین چاره گر // به گیتی نماند کسی را وفا // روان و زبانها شود پرجفا // بریزند خون از پی خواسته // شود روزگار بد آراسته // زیان کسان از پی سود خویش // بجویند و دین اندر آرند پیش // ز پیمان بگردند و از کاستی // گرامی شود کژی و کاستی // رباید همی این از آن آن از این // ز نفرین ندانند باز آفرین // نه جشن و نه رامش نه گوهر نه نام // ز کوشش به هر گونه سازند دام // ز پیشی و بیشی ندارند هوش // خورش نان کشکین و پشمینه پوش // نباشد بهار از زمستان پدید // نیارند هنگام رامش نوید // چنان فاش گردد غم و رنج وشور // که شادی به هنگام بهرام گور // دل من پر از خون شد و روی زرد // دهان خشک و لبها پر از باد سرد // مرا کاشکی این خرد نیستی // که ام آگه از روز بد نیستی » |
|||
* «بخور هرچه داری منه باز پس// تو رنجی، چرا باز ماند به کس» |
|||
*«ز بهر بر و بوم و فرزند خویش // زن و کودک و خُرد و پیوند خویش // همه سر به سر تن به کشتن دهیم // از آن بـِه که ایران به دشمن دهیم» |
|||
* «بخور هرچه داری به فردا مپای// که فردا مگر دیگر آیدش رای» |
|||
*«اگر مادرت شاهبانو بُدی // مرا سیم و زر تا به زانو بدی // واگر شاه را شاه بودی پدر // به سر بر نهادی مرا تاج زر» |
|||
* «بخور هرچه داری فزونی بده// تو رنجیدهای بهر دشمن منه» |
|||
*«مرا غمز کردند کاین پر سخن // به مهر علی و نبی شد کهن // بر این زادم و هم بر این بگذرم // یقین دان که خاک در حیدرم» |
|||
* «بدو گفت گوینده کای شهریار// به پالیز [[گل]] نیست بیرنج خار» |
|||
* «اگر چند باشد شب دیرباز// بر او تیرگی هم نماند دراز» |
|||
* «بدو گفت موبد که نیکو نگر// براندیش و [[ماهی]] به خشکی مبر» |
|||
* «اگر پرنیان است خود رشتهای// و گر بار خار است خود کشتهای» |
|||
* «برهنه چو زاید ز [[مادر]] کسی// نباید که یازد به پوشش بسی» |
|||
* «ببخش و بخور هرچه آید فراز// بدین تاج و تخـت سپنجی مناز» |
|||
* «به [[دارو]] و درمان جهان گشت راست// که بیماری و [[مرگ]] کس را نکاست» |
|||
* «بخور هرچه داری منه باز پس// تو رنجی، چرا باز ماند به کس» |
|||
* «به [[دارو]] و درمان و [[کار]] پزشک// بدان تا نیالود، باید [[گریه|سرشک]]» |
|||
* «بخور هرچه داری به فردا مپای// که فردا مگر دیگر آیدش رای» |
|||
* «به موبد چنان گفت دهقان سغد// که بر ناید از خانه [[شاهین|باز]] جغد» |
|||
* «بخور هرچه داری فزونی بده// تو رنجیدهای بهر دشمن منه» |
|||
* «پشیمانی آنگه نداردت سود// که تیغ زمانه سرت را درود» |
|||
* «بدو گفت گوینده کای شهریار// به پالیز [[گل]] نیست بیرنج خار» |
|||
* «پیامی است از [[مرگ]] موی سفید// به بودن چهداری تو چندین امید» |
|||
* «بدو گفت موبد که نیکو نگر// براندیش و [[ماهی]] به خشکی مبر» |
|||
* «تو را خواسته گر ز بهر تن است// ببخش و بدان کین شب آبستن است» |
|||
* «برهنه چو زاید ز [[مادر]] کسی// نباید که یازد به پوشش بسی» |
|||
* «تو را خورد بسیار بگزایدت// وگر کم خوری، روز بفزایدت» |
|||
* «به [[دارو]] و درمان جهان گشت راست// که بیماری و [[مرگ]] کس را نکاست» |
|||
* «چو با تخت، منبر برابر شود// همه نام بوبکر و عُمّر شود» |
|||
* «به [[دارو]] و درمان و [[کار]] پزشک// بدان تا نیالود، باید [[گریه|سرشک]]» |
|||
* «چو در انجمن مرد خامش بود// از آن خامشی دل به رامش بود» |
|||
* «به موبد چنان گفت دهقان سغد// که بر ناید از خانه [[شاهین|باز]] جغد» |
|||
* «چو عیب تن خویش داند کسی// زعیب کسان برنگوید بسی» |
|||
* «پشیمانی آنگه نداردت سود// که تیغ زمانه سرت را درود» |
|||
* «چو نیکی کنی نیک آید برت// بدی را بدی باشد اندر خورت» |
|||
* «پیامی است از [[مرگ]] موی سفید// به بودن چهداری تو چندین امید» |
|||
* «در آز باشد دل سفله مرد// بر سفلگان تا توانی مگرد» |
|||
* «تو را خواسته گر ز بهر تن است// ببخش و بدان کین شب آبستن است» |
|||
* «درختی که تلخ است وی را سرشت// گرش برنشانی به باغ بهشت// ور از جوی خلدش به هنگام آب// به بیخ، [[عسل|انگبین]] ریزی و شهد ناب// سرانجام گوهر به [[کار]] آورد// همان میوهٔ تلخ بار آورد» |
|||
* «تو را خورد بسیار بگزایدت// وگر کم خوری، روز بفزایدت» |
|||
* «[[دارو|دوای]] تو جز مغز آدم چو نیست// بر این درد و درمان بباید گریست» |
|||
* «چو با تخت، منبر برابر شود// همه نام بوبکر و عُمّر شود» |
|||
* «دو [[شیر]] گرسنهاست و یک ران گور// کباب آنکسی راست، کوراست زور» |
|||
* «چو در انجمن مرد خامش بود// از آن خامشی دل به رامش بود» |
|||
* «ز بهر بر و بوم و فرزند خویش// زن و [[کودک]] و خرد و پیوند خویش// همه سربهسر تن به کشتن دهیم// از آن به که کشور به دشمن دهیم// ز خاکیم باید شدن سوی خاک// همهجای ترس است و تیمار و باک// جهان سربهسر حکمت و عبرت است// چرا بهره ما همه غفلت است؟» |
|||
* «چو عیب تن خویش داند کسی// زعیب کسان برنگوید بسی» |
|||
* «ز [[دانا]] تو نشنیدی این داستان// که برگوید از گفته باستان// که گر دو برادر نهد پشت پشت// تن کوه را باد ماند به مشت» |
|||
* «چو نیکی کنی نیک آید برت// بدی را بدی باشد اندر خورت» |
|||
* «زیان کسان از پی سود خویش// بجویند و [[مذهب|دین]]داری آرند پیش» |
|||
* «در آز باشد دل سفله مرد// بر سفلگان تا توانی مگرد» |
|||
* «سخن رفتشان یکبهیک هم زبان// که از ماست برما، بد آسمان» |
|||
* «درختی که تلخ است وی را سرشت// گرش برنشانی به باغ بهشت// ور از جوی خلدش به هنگام آب// به بیخ، [[عسل|انگبین]] ریزی و شهد ناب// سرانجام گوهر به [[کار]] آورد// همان میوهٔ تلخ بار آورد» |
|||
* «شبیخون نه [[کار]] دلیران بود// نه آیین مردان و [[شیر|شیران]] بود» |
|||
* «[[دارو|دوای]] تو جز مغز آدم چو نیست// بر این درد و درمان بباید گریست» |
|||
* «فرستاده گفت ای خداوند رخش// به دشت [[آهو|آهوی]] ناگرفته مبخش» |
|||
* «دو [[شیر]] گرسنهاست و یک ران گور// کباب آنکسی راست، کوراست زور» |
|||
* «کسی را کجا کور شد رهنمون// بماند به راه دراز اندرون» |
|||
* «ز بهر بر و بوم و فرزند خویش// زن و [[کودک]] و خرد و پیوند خویش// همه سربهسر تن به کشتن دهیم// از آن به که کشور به دشمن دهیم// ز خاکیم باید شدن سوی خاک// همهجای ترس است و تیمار و باک// جهان سربهسر حکمت و عبرت است// چرا بهره ما همه غفلت است؟» |
|||
* «کسی را که کاهل بود گنج نیست// که اندر جهان سود بیرنج نیست» |
|||
* «ز [[دانا]] تو نشنیدی این داستان// که برگوید از گفته باستان// که گر دو برادر نهد پشت پشت// تن کوه را باد ماند به مشت» |
|||
* «کسی کو فروتنتر او رادتر// دل [[دوستی|دوستانش]] از او شادتر» |
|||
* «زیان کسان از پی سود خویش// بجویند و [[مذهب|دین]]داری آرند پیش» |
|||
* «که بر انجمن مرد بسیارگوی// بکاهد به گفتار خویش آبروی» |
|||
* «سخن رفتشان یکبهیک هم زبان// که از ماست برما، بد آسمان» |
|||
* «که چون کاهلی پیشه گیرد جوان// بماند منشپست و تیــرهروان» |
|||
* «شبیخون نه [[کار]] دلیران بود// نه آیین مردان و [[شیر|شیران]] بود» |
|||
* «که گاهی سکندر بود گاه فور// گهی درد و خشم است و گه جشن و سور» |
|||
* «فرستاده گفت ای خداوند رخش// به دشت [[آهو|آهوی]] ناگرفته مبخش» |
|||
* «مرا دخل و خورد ار برابر بدی// زمانه مرا چون برادر بدی» |
|||
* «کسی را کجا کور شد رهنمون// بماند به راه دراز اندرون» |
|||
* « |
* «مگوی آن سخن کاندر آن سود نیست// کز آن آتشت بهره جز دود نیست» |
||
* «نباشـد فراوان خورش تندرست// بزرگ آنکه او تندرستی بجست» |
|||
* «کسی کو فروتنتر او رادتر// دل [[دوستی|دوستانش]] از او شادتر» |
|||
* «نگر تا چه کاری همان بدروی// سخن هرچه گویی همان بشنوی» |
|||
* «که بر انجمن مرد بسیارگوی// بکاهد به گفتار خویش آبروی» |
|||
* «نگه کن که دانای ایران چه گفت// بدانگه که بگشاد راز از نهفت// که دشمن که [[دانا]] بود به ز [[دوستی|دوست]]// ابا دشمن و دوست، [[دانش]] نکوست» |
|||
* «که چون کاهلی پیشه گیرد جوان// بماند منشپست و تیــرهروان» |
|||
* «هرآنکس که موی سیه شد سفید// به بودن نماند فراوان امید» |
|||
* «که گاهی سکندر بود گاه فور// گهی درد و خشم است و گه جشن و سور» |
|||
* «هرآنگه که روز تو اندرگذشت// نهاده، همی باد گردد به دشت» |
|||
* «مرا دخل و خورد ار برابر بدی// زمانه مرا چون برادر بدی» |
|||
* «هزیمت به هنگام، بهتر ز [[جنگ]]// چو تنها شدم، نیست جای درنگ» |
|||
* «مگوی آن سخن کاندر آن سود نیست// کز آن آتشت بهره جز دود نیست» |
|||
* «هم آن چیز کانت نیاید پسند// تن [[دوستی|دوست]] و دشمن بدان درمبند» |
|||
* «نباشـد فراوان خورش تندرست// بزرگ آنکه او تندرستی بجست» |
|||
* «یکی داستان زد بر این شهریار// که دشمن مدار ار چه خُرد است، خوار» |
|||
* «نگر تا چه کاری همان بدروی// سخن هرچه گویی همان بشنوی» |
|||
== منسوب بهفردوسی == |
|||
* «نگه کن که دانای ایران چه گفت// بدانگه که بگشاد راز از نهفت// که دشمن که [[دانا]] بود به ز [[دوستی|دوست]]// ابا دشمن و دوست، [[دانش]] نکوست» |
|||
* «بسی رنج بردم، بسی نامه خواندم// ز گفتار تازی و از پهلوانی// به چندین [[هنر]] شصت وسهسال ماندم// که توشه برم ز آشکار و نهانی// به جز حسرت و جز وبال گناهان// ندارم کنون از جوانی نشانی// [[یادبود|بهیاد]] جوانی کنون [[گریه|مویه]] آرم// براین بیت بوطاهر خسروانی// جوانی، من از [[کودک|کودکی]] یاد دارم// دریغا جوانی! دریغا جوانی!» |
|||
* «هرآنکس که موی سیه شد سفید// به بودن نماند فراوان امید» |
|||
* «هرآنگه که روز تو اندرگذشت// نهاده، همی باد گردد به دشت» |
|||
* «هزیمت به هنگام، بهتر ز [[جنگ]]// چو تنها شدم، نیست جای درنگ» |
|||
* «هم آن چیز کانت نیاید پسند// تن [[دوستی|دوست]] و دشمن بدان درمبند» |
|||
* «یکی داستان زد بر این شهریار// که دشمن مدار ار چه خُرد است، خوار» |
|||
* «خداوند کیهان و گردان سپهر // فروزنده ماه و ناهید و مهر» |
|||
* «== منسوب بهفردوسی == |
|||
* «بسی رنج بردم، بسی نامه خواندم// ز گفتار تازی و از پهلوانی// به چندین [[هنر]] شصت وسهسال ماندم// که توشه برم ز آشکار و نهانی// به جز حسرت و جز وبال گناهان// ندارم کنون از جوانی نشانی// [[یادبود|بهیاد]] جوانی کنون [[گریه|مویه]] آرم// براین بیت بوطاهر خسروانی// جوانی، من از [[کودک|کودکی]] یاد دارم// دریغا جوانی! دریغا جوانی!» |
|||
** ''[[محمد عوفی]]، لبابالالباب'' |
** ''[[محمد عوفی]]، لبابالالباب'' |
||
* «عروسی است [[شراب|می]]، شادی آیین او// که باید خرد کرد کابین او// بهروز آنکه با باده کُشتی کند// فکنده شود گر درشتی کند// ز دل برکشد میتف و دود و تاب// چنان چون بخار زمین آفتاب// چو عود است و چون بید تن را گهر// میآتش که پیدا کند زو هنر// گهرچهره شد آینه چون [[عسل|نبید]]// که آید در او خوب و زشتی پدید// دل تیره را روشنایی میاست// که را کوفتتن، مومیایی میاست// بدان! میکند بددلان را دلیر// پدید آرد از [[روباه|روبهان]] [[کار]] [[شیر]]» |
* «عروسی است [[شراب|می]]، شادی آیین او// که باید خرد کرد کابین او// بهروز آنکه با باده کُشتی کند// فکنده شود گر درشتی کند// ز دل برکشد میتف و دود و تاب// چنان چون بخار زمین آفتاب// چو عود است و چون بید تن را گهر// میآتش که پیدا کند زو هنر// گهرچهره شد آینه چون [[عسل|نبید]]// که آید در او خوب و زشتی پدید// دل تیره را روشنایی میاست// که را کوفتتن، مومیایی میاست// بدان! میکند بددلان را دلیر// پدید آرد از [[روباه|روبهان]] [[کار]] [[شیر]]» |
||
** ''[[وحیددستگردی]]، مجله ارمغان'' |
** ''[[وحیددستگردی]]، مجله ارمغان'' |
||
== درباره فردوسی == |
== درباره فردوسی == |
||
* «چه خوش گفت فردوسی پاکزاد// که رحمت برآن تربت پاک باد» |
|||
* «ایرانیان نیک نامی و پاکی تبار گذشتگان خویش را در شاهنانه فردوسی می بینند و در هر دودمانی که باشند برآن راه خواهند بود . » |
|||
** ''[[ارد بزرگ ]]'' |
|||
* «چه خوش گفت فردوسی پاکزاد// که رحمت برآن تربت پاک باد» |
|||
** ''[[سعدی]]'' |
** ''[[سعدی]]'' |
||
* «سخنگوی پیشینه، دانای طوس// که آراست روی سخن چون عروس// در آن نامه کآن گوهر ِ سفته راند// بسی گفتنیهای ناگفته ماند» |
* «سخنگوی پیشینه، دانای طوس// که آراست روی سخن چون عروس// در آن نامه کآن گوهر ِ سفته راند// بسی گفتنیهای ناگفته ماند» |
||
** ''[[نظامی]]'' |
** ''[[نظامی]]'' |
||
* «نشان خوی دقیقی و خوی فردوسی است // تفاوتی که به شهنامهها ببینی راست // جلال و رفعت گفتارهای شاهانه // نشان همت فردوسی است، بیکم و کاست» |
|||
** ''[[ملکالشعرا بهار]]'' |
|||
* «به صد نشان هنر اندیشه کرده فردوسی // نعوذ بالله پیغمبر است اگر نه خداست» |
|||
** ''[[ملکالشعرا بهار]]'' |
|||
* «به شهنامه گنجینهٔ سهل بار // مثل شد ز فردوسی ِ نامدار» |
|||
**''[[امیرخسرو دهلوی]]'' |
|||
== پیوند بهبیرون == |
|||
== پینوشت و منابع == |
|||
{{ویکیپدیا}} |
|||
{{پانویس}} |
|||
== پیوند بهبیرون == |
|||
{ویکیپدیا}}ه |
|||
{{ناتمام}} |
{{ناتمام}} |
||
نسخهٔ ۱۵ ژانویهٔ ۲۰۱۱، ساعت ۱۳:۴۷
حکیم ابولقاسم فردوسی، شاعر ایرانی و بزرگترین حماسهسرای ادب فارسی. زادروز وی درتاریخ (۳۲۹ - ۴۱۱ هجری قمری) در طوس میباشد.
دارای منبع
شاهنامه
- «اگر چند باشد شب دیرباز// بر او تیرگی هم نماند دراز»
- «اگر پرنیان است خود رشتهای// و گر بار خار است خود کشتهای»
- «ببخش و بخور هرچه آید فراز// بدین تاج و تخـت سپنجی مناز»
- «بخور هرچه داری منه باز پس// تو رنجی، چرا باز ماند به کس»
- «بخور هرچه داری به فردا مپای// که فردا مگر دیگر آیدش رای»
- «بخور هرچه داری فزونی بده// تو رنجیدهای بهر دشمن منه»
- «بدو گفت گوینده کای شهریار// به پالیز گل نیست بیرنج خار»
- «بدو گفت موبد که نیکو نگر// براندیش و ماهی به خشکی مبر»
- «برهنه چو زاید ز مادر کسی// نباید که یازد به پوشش بسی»
- «به موبد چنان گفت دهقان سغد// که بر ناید از خانه باز جغد»
- «پشیمانی آنگه نداردت سود// که تیغ زمانه سرت را درود»
- «پیامی است از مرگ موی سفید// به بودن چهداری تو چندین امید»
- «تو را خواسته گر ز بهر تن است// ببخش و بدان کین شب آبستن است»
- «تو را خورد بسیار بگزایدت// وگر کم خوری، روز بفزایدت»
- «چو با تخت، منبر برابر شود// همه نام بوبکر و عُمّر شود»
- «چو در انجمن مرد خامش بود// از آن خامشی دل به رامش بود»
- «چو عیب تن خویش داند کسی// زعیب کسان برنگوید بسی»
- «چو نیکی کنی نیک آید برت// بدی را بدی باشد اندر خورت»
- «در آز باشد دل سفله مرد// بر سفلگان تا توانی مگرد»
- «درختی که تلخ است وی را سرشت// گرش برنشانی به باغ بهشت// ور از جوی خلدش به هنگام آب// به بیخ، انگبین ریزی و شهد ناب// سرانجام گوهر به کار آورد// همان میوهٔ تلخ بار آورد»
- «دوای تو جز مغز آدم چو نیست// بر این درد و درمان بباید گریست»
- «دو شیر گرسنهاست و یک ران گور// کباب آنکسی راست، کوراست زور»
- «ز بهر بر و بوم و فرزند خویش// زن و کودک و خرد و پیوند خویش// همه سربهسر تن به کشتن دهیم// از آن به که کشور به دشمن دهیم// ز خاکیم باید شدن سوی خاک// همهجای ترس است و تیمار و باک// جهان سربهسر حکمت و عبرت است// چرا بهره ما همه غفلت است؟»
- «ز دانا تو نشنیدی این داستان// که برگوید از گفته باستان// که گر دو برادر نهد پشت پشت// تن کوه را باد ماند به مشت»
- «زیان کسان از پی سود خویش// بجویند و دینداری آرند پیش»
- «سخن رفتشان یکبهیک هم زبان// که از ماست برما، بد آسمان»
- «فرستاده گفت ای خداوند رخش// به دشت آهوی ناگرفته مبخش»
- «کسی را کجا کور شد رهنمون// بماند به راه دراز اندرون»
- «کسی را که کاهل بود گنج نیست// که اندر جهان سود بیرنج نیست»
- «کسی کو فروتنتر او رادتر// دل دوستانش از او شادتر»
- «که بر انجمن مرد بسیارگوی// بکاهد به گفتار خویش آبروی»
- «که چون کاهلی پیشه گیرد جوان// بماند منشپست و تیــرهروان»
- «که گاهی سکندر بود گاه فور// گهی درد و خشم است و گه جشن و سور»
- «مرا دخل و خورد ار برابر بدی// زمانه مرا چون برادر بدی»
- «مگوی آن سخن کاندر آن سود نیست// کز آن آتشت بهره جز دود نیست»
- «نباشـد فراوان خورش تندرست// بزرگ آنکه او تندرستی بجست»
- «نگر تا چه کاری همان بدروی// سخن هرچه گویی همان بشنوی»
- «نگه کن که دانای ایران چه گفت// بدانگه که بگشاد راز از نهفت// که دشمن که دانا بود به ز دوست// ابا دشمن و دوست، دانش نکوست»
- «هرآنکس که موی سیه شد سفید// به بودن نماند فراوان امید»
- «هرآنگه که روز تو اندرگذشت// نهاده، همی باد گردد به دشت»
- «هزیمت به هنگام، بهتر ز جنگ// چو تنها شدم، نیست جای درنگ»
- «هم آن چیز کانت نیاید پسند// تن دوست و دشمن بدان درمبند»
- «یکی داستان زد بر این شهریار// که دشمن مدار ار چه خُرد است، خوار»
منسوب بهفردوسی
- «بسی رنج بردم، بسی نامه خواندم// ز گفتار تازی و از پهلوانی// به چندین هنر شصت وسهسال ماندم// که توشه برم ز آشکار و نهانی// به جز حسرت و جز وبال گناهان// ندارم کنون از جوانی نشانی// بهیاد جوانی کنون مویه آرم// براین بیت بوطاهر خسروانی// جوانی، من از کودکی یاد دارم// دریغا جوانی! دریغا جوانی!»
- محمد عوفی، لبابالالباب
- «عروسی است می، شادی آیین او// که باید خرد کرد کابین او// بهروز آنکه با باده کُشتی کند// فکنده شود گر درشتی کند// ز دل برکشد میتف و دود و تاب// چنان چون بخار زمین آفتاب// چو عود است و چون بید تن را گهر// میآتش که پیدا کند زو هنر// گهرچهره شد آینه چون نبید// که آید در او خوب و زشتی پدید// دل تیره را روشنایی میاست// که را کوفتتن، مومیایی میاست// بدان! میکند بددلان را دلیر// پدید آرد از روبهان کار شیر»
- وحیددستگردی، مجله ارمغان
درباره فردوسی
- «چه خوش گفت فردوسی پاکزاد// که رحمت برآن تربت پاک باد»
- «سخنگوی پیشینه، دانای طوس// که آراست روی سخن چون عروس// در آن نامه کآن گوهر ِ سفته راند// بسی گفتنیهای ناگفته ماند»
پیوند بهبیرون
این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکیگفتاورد کمک کنید. |