فردوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر تفاوت با ویرایش جدیدتر ←

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده

درخط

نسخهٔ ‏۱۵ ژانویهٔ ۲۰۱۱، ساعت ۱۳:۴۷

حکیم ابولقاسم فردوسی، شاعر ایرانی و بزرگترین حماسه‌سرای ادب فارسی. زادروز وی درتاریخ (۳۲۹ - ۴۱۱ هجری قمری) در طوس می‌باشد.

دارای منبع

شاه‌نامه

«اگر چند باشد شب دیرباز// بر او تیرگی هم نماند دراز»

«اگر پرنیان است خود رشته‌ای// و گر بار خار است خود کشته‌ای»

«ببخش و بخور هرچه آید فراز// بدین تاج و تخـت سپنجی مناز»

«بخور هرچه داری منه باز پس// تو رنجی، چرا باز ماند به کس»

«بخور هرچه داری به فردا مپای// که فردا مگر دیگر آیدش رای»

«بخور هرچه داری فزونی بده// تو رنجیده‌ای بهر دشمن منه»

«بدو گفت گوینده کای شهریار// به پالیز گل نیست بی‌رنج خار»

«بدو گفت موبد که نیکو نگر// براندیش و ماهی به خشکی مبر»

«برهنه چو زاید ز مادر کسی// نباید که یازد به پوشش بسی»

«به دارو و درمان جهان گشت راست// که بیماری و مرگ کس را نکاست»

«به دارو و درمان و کار پزشک// بدان تا نیالود، باید سرشک»

«به موبد چنان گفت دهقان سغد// که بر ناید از خانه باز جغد»

«پشیمانی آنگه نداردت سود// که تیغ زمانه سرت را درود»

«پیامی است از مرگ موی سفید// به بودن چه‌داری تو چندین امید»

«تو را خواسته گر ز بهر تن است// ببخش و بدان کین شب آبستن است»

«تو را خورد بسیار بگزایدت// وگر کم خوری، روز بفزایدت»

«چو با تخت، منبر برابر شود// همه نام بوبکر و عُمّر شود»

«چو در انجمن مرد خامش بود// از آن خامشی دل به رامش بود»

«چو عیب تن خویش داند کسی// زعیب کسان برنگوید بسی»

«چو نیکی کنی نیک آید برت// بدی را بدی باشد اندر خورت»

«در آز باشد دل سفله مرد// بر سفلگان تا توانی مگرد»

«درختی که تلخ است وی را سرشت// گرش برنشانی به باغ بهشت// ور از جوی خلدش به هنگام آب// به بیخ، انگبین ریزی و شهد ناب// سرانجام گوهر به ‌کار آورد// همان میوهٔ تلخ بار آورد»

«دوای تو جز مغز آدم چو نیست// بر این درد و درمان بباید گریست»

«دو شیر گرسنه‌است و یک ران گور// کباب آن‌کسی راست، کوراست زور»

«ز بهر بر و بوم و فرزند خویش// زن و کودک و خرد و پیوند خویش// همه سربه‌سر تن به کشتن دهیم// از آن به که کشور به دشمن دهیم// ز خاکیم باید شدن سوی خاک// همه‌جای ترس است و تیمار و باک// جهان سربه‌سر حکمت و عبرت است// چرا بهره ما همه غفلت است؟»

«ز دانا تو نشنیدی این داستان// که برگوید از گفته باستان// که گر دو برادر نهد پشت پشت// تن کوه را باد ماند به مشت»

«زیان کسان از پی سود خویش// بجویند و دینداری آرند پیش»

«سخن رفتشان یک‌به‌یک هم زبان// که از ماست برما، بد آسمان»

«شبیخون نه ‌کار دلیران بود// نه آیین مردان و شیران بود»

«فرستاده گفت ای خداوند رخش// به دشت آهوی ناگرفته مبخش»

«کسی را کجا کور شد رهنمون// بماند به راه دراز اندرون»

«کسی را که کاهل بود گنج نیست// که اندر جهان سود بی‌رنج نیست»

«کسی کو فروتن‌تر او رادتر// دل دوستانش از او شادتر»

«که بر انجمن مرد بسیارگوی// بکاهد به گفتار خویش آبروی»

«که چون کاهلی پیشه گیرد جوان// بماند منش‌پست و تیــره‌روان»

«که گاهی سکندر بود گاه فور// گهی درد و خشم است و گه جشن و سور»

«مرا دخل و خورد ار برابر بدی// زمانه مرا چون برادر بدی»

«مگوی آن سخن کاندر آن سود نیست// کز آن آتشت بهره جز دود نیست»

«نباشـد فراوان خورش تندرست// بزرگ آن‌که او تندرستی بجست»

«نگر تا چه کاری همان بدروی// سخن هرچه گویی همان بشنوی»

«نگه کن که دانای ایران چه گفت// بدان‌گه که بگشاد راز از نهفت// که دشمن که دانا بود به ز دوست// ابا دشمن و دوست، دانش نکوست»

«هرآنکس که موی سیه شد سفید// به بودن نماند فراوان امید»

«هرآن‌گه که روز تو اندرگذشت// نهاده، همی باد گردد به دشت»

«هزیمت به هنگام، بهتر ز جنگ// چو تنها شدم، نیست جای درنگ»

«هم آن چیز کانت نیاید پسند// تن دوست و دشمن بدان درمبند»

«یکی داستان زد بر این شهریار// که دشمن مدار ار چه خُرد است، خوار»

منسوب به‌فردوسی

«بسی رنج بردم، بسی نامه خواندم// ز گفتار تازی و از پهلوانی// به چندین هنر شصت وسه‌سال ماندم// که توشه برم ز آشکار و نهانی// به جز حسرت و جز وبال گناهان// ندارم کنون از جوانی نشانی// به‌یاد جوانی کنون مویه آرم// براین بیت بوطاهر خسروانی// جوانی، من از کودکی یاد دارم// دریغا جوانی! دریغا جوانی!»
- محمد عوفی، لباب‌الالباب

«عروسی است می، شادی آیین او// که باید خرد کرد کابین او// به‌روز آنکه با باده کُشتی کند// فکنده شود گر درشتی کند// ز دل برکشد می‌تف و دود و تاب// چنان چون بخار زمین آفتاب// چو عود است و چون بید تن را گهر// می‌آتش که پیدا کند زو هنر// گهرچهره شد آینه چون نبید// که آید در او خوب و زشتی پدید// دل تیره را روشنایی می‌است// که را کوفت‌تن، مومیایی می‌است// بدان! می‌کند بددلان را دلیر// پدید آرد از روبهان کار شیر»
- وحیددستگردی، مجله ارمغان

درباره فردوسی

«چه خوش گفت فردوسی پاک‌زاد// که رحمت برآن تربت پاک باد»
- سعدی
«سخنگوی پیشینه، دانای طوس// که آراست روی سخن چون عروس// در آن نامه کآن گوهر ِ سفته راند// بسی گفتنی‌های ناگفته ماند»
- نظامی

پیوند به‌بیرون

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ

فردوسی
دارد.

این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکی‌گفتاورد کمک کنید.

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''[[W:فردوسی|حکیم ابولقاسم فردوسی]]'''، شاعر ایرانی و بزرگترین حماسه‌سرای ادب فارسی. زادروز وی درتاریخ ([[W:۳۲۹ (هجری قمری)|۳۲۹]] - [[W:۴۱۱ (هجری قمری)|۴۱۱ هجری قمری]]) در طوس می‌باشد.
+'''[[W:فردوسی|حکیم ابولقاسم فردوسی]]'''،  شاعر ایرانی و بزرگترین حماسه‌سرای ادب فارسی. زادروز وی درتاریخ ([[W:۳۲۹ (هجری قمری)|۳۲۹]] - [[W:۴۱۱ (هجری قمری)|۴۱۱ هجری قمری]]) در طوس می‌باشد.
 == دارای منبع ==
-=== شاه‌نامه ===
+===شاه‌نامه===
-*«چو ایران نباشد تن من مباد // بدین بوم و بر زنده یک تن مباد» (این بیت مال شاهنماه نیست)<ref>فردوسی و ادبیات حماسی، مجموعهٔ سخنرانی‌های نخستین جشن توس مشهد – تیرماه ۲۵۳۴، سروش، تهران، ۲۵۳۵، ص ۱۶۷</ref><ref>فردوسی‌نامه، [[محمدتقی بهار|ملک‌الشعرای بهار]]، مرکز نشر سپهر، تهران، ۱۳۴۵، ص ۱۶</ref>
+*   «اگر چند باشد شب دیرباز// بر او تیرگی هم  نماند دراز»
-*«نمانیم کین بوم ویران کنند/همی غارت از شهر ایران کنند/ نخوانند بر ما کسی آفرین/چو ویران بود بوم ایران زمین/ دریغ است ایران که ویران شود/کنام پلنگان و شیران شود»
+*   «اگر پرنیان است خود رشته‌ای//  و گر بار خار است خود کشته‌ای»
-*«زشیر شتر خوردن و سوسمار // عرب را به جایی رسیدست کار // که تاج کیان را کند آرزو // تفو بر تو ای چرخ گردون تفو»
+*   «ببخش و بخور هرچه آید فراز// بدین تاج و تخـت سپنجی مناز»
-*« چو زاین بگذری دور عمر بود // سخن گفتن از تخت و منبر بود // کزین پس شکست آید از تازیان // ستاره نگردد مگر بر زیان // چو با تخت منبر برابر شود // همه نام بوبکر و عمر شود // تبه گردد این رنج های دراز // نشیبی دراز است پیش فراز // نه تخت و نه دیهیم بینی نه شهر // کز اختر همه تازیان را است بهر // شود بنده بی هنر شهریار // نژاد و بزرگی نیاید به کار // ز دهکان و از ترک و از تازیان // نژادی پدید آید اندر میان // نه دهکان نه ترک نه تازی بود // سخن ها به کردار بازی بود // بد اندیش گردد پدر بر پسر // پسر بر پدر همچنین چاره گر // به گیتی نماند کسی را وفا // روان و زبانها شود پرجفا // بریزند خون از پی خواسته // شود روزگار بد آراسته // زیان کسان از پی سود خویش // بجویند و دین اندر آرند پیش // ز پیمان بگردند و از کاستی // گرامی شود کژی و کاستی // رباید همی این از آن آن از این // ز نفرین ندانند باز آفرین // نه جشن و نه رامش نه گوهر نه نام // ز کوشش به هر گونه سازند دام // ز پیشی و بیشی ندارند هوش // خورش نان کشکین و پشمینه پوش // نباشد بهار از زمستان پدید // نیارند هنگام رامش نوید // چنان فاش گردد غم و رنج وشور // که شادی به هنگام بهرام گور // دل من پر از خون شد و روی زرد // دهان خشک و لبها پر از باد سرد // مرا کاشکی این خرد نیستی // که ام آگه از روز بد نیستی »
+*   «بخور هرچه داری منه باز پس// تو رنجی، چرا باز ماند به کس»
-*«ز بهر بر و بوم و فرزند خویش // زن و کودک و خُرد و پیوند خویش // همه سر به سر تن به کشتن دهیم // از آن بـِه که ایران به دشمن دهیم»
+*   «بخور هرچه داری به فردا مپای// که فردا مگر دیگر آیدش رای»
-*«اگر مادرت شاهبانو بُدی // مرا سیم و زر تا به زانو بدی // واگر شاه را شاه بودی پدر // به سر بر نهادی مرا تاج زر»
+*   «بخور هرچه داری فزونی بده// تو رنجیده‌ای بهر دشمن منه»
-*«مرا غمز کردند کاین پر سخن // به مهر علی و نبی شد کهن // بر این زادم و هم بر این بگذرم // یقین دان که خاک در حیدرم»
+*   «بدو گفت گوینده کای شهریار// به پالیز [[گل]] نیست بی‌رنج خار»
-* «اگر چند باشد شب دیرباز// بر او تیرگی هم نماند دراز»
+*   «بدو گفت موبد که نیکو نگر// براندیش و [[ماهی]] به خشکی مبر»
-* «اگر پرنیان است خود رشته‌ای// و گر بار خار است خود کشته‌ای»
+*   «برهنه چو زاید ز [[مادر]] کسی// نباید که یازد به پوشش بسی»
-* «ببخش و بخور هرچه آید فراز// بدین تاج و تخـت سپنجی مناز»
+*   «به [[دارو]] و درمان جهان گشت راست// که بیماری و [[مرگ]] کس را نکاست»
-* «بخور هرچه داری منه باز پس// تو رنجی، چرا باز ماند به کس»
+*   «به [[دارو]] و درمان و [[کار]] پزشک// بدان تا نیالود، باید [[گریه|سرشک]]»
-* «بخور هرچه داری به فردا مپای// که فردا مگر دیگر آیدش رای»
+*   «به موبد چنان گفت دهقان سغد// که بر ناید از خانه [[شاهین|باز]] جغد»
-* «بخور هرچه داری فزونی بده// تو رنجیده‌ای بهر دشمن منه»
+*   «پشیمانی آنگه نداردت سود// که تیغ زمانه سرت را درود»
-* «بدو گفت گوینده کای شهریار// به پالیز [[گل]] نیست بی‌رنج خار»
+*   «پیامی است از [[مرگ]] موی سفید// به بودن چه‌داری تو چندین امید»
-* «بدو گفت موبد که نیکو نگر// براندیش و [[ماهی]] به خشکی مبر»
+*   «تو را خواسته گر ز بهر تن است// ببخش و بدان کین شب آبستن است»
-* «برهنه چو زاید ز [[مادر]] کسی// نباید که یازد به پوشش بسی»
+*   «تو را خورد بسیار بگزایدت// وگر کم خوری، روز بفزایدت»
-* «به [[دارو]] و درمان جهان گشت راست// که بیماری و [[مرگ]] کس را نکاست»
+*   «چو با تخت، منبر برابر شود// همه نام بوبکر و عُمّر شود»
-* «به [[دارو]] و درمان و [[کار]] پزشک// بدان تا نیالود، باید [[گریه|سرشک]]»
+*   «چو در انجمن مرد خامش بود// از آن خامشی دل به رامش بود»
-* «به‌ موبد چنان گفت دهقان سغد// که بر ناید از خانه [[شاهین|باز]] جغد»
+*   «چو عیب تن خویش داند کسی// زعیب کسان برنگوید بسی»
-* «پشیمانی آنگه نداردت سود// که تیغ زمانه سرت را درود»
+*   «چو نیکی کنی نیک آید برت// بدی را بدی باشد اندر خورت»
-* «پیامی است از [[مرگ]] موی سفید// به بودن چه‌داری تو چندین امید»
+*   «در آز باشد دل سفله مرد// بر سفلگان تا توانی مگرد»
-* «تو را خواسته گر ز بهر تن است// ببخش و بدان کین شب آبستن است»
+*   «درختی که تلخ است وی را سرشت// گرش برنشانی به باغ بهشت// ور از جوی خلدش به هنگام آب// به بیخ، [[عسل|انگبین]] ریزی و شهد ناب// سرانجام گوهر به [[‌کار]] آورد// همان میوهٔ تلخ بار آورد»
-* «تو را خورد بسیار بگزایدت// وگر کم خوری، روز بفزایدت»
+*   «[[دارو|دوای]] تو جز مغز آدم چو نیست// بر این درد و درمان بباید گریست»
-* «چو با تخت، منبر برابر شود// همه نام بوبکر و عُمّر شود»
+*   «دو [[شیر]] گرسنه‌است و یک ران گور// کباب آن‌کسی راست، کوراست زور»
-* «چو در انجمن مرد خامش بود// از آن خامشی دل به‌ رامش بود»
+*   «ز بهر بر و بوم و فرزند خویش// زن و [[کودک]] و خرد و پیوند خویش// همه سربه‌سر تن به کشتن دهیم// از آن به که کشور به دشمن دهیم// ز خاکیم باید شدن سوی خاک// همه‌جای ترس است و تیمار و باک// جهان سربه‌سر حکمت و عبرت است// چرا بهره ما همه غفلت است؟»
-* «چو عیب تن خویش داند کسی// زعیب کسان برنگوید بسی»
+*   «ز [[دانا]] تو نشنیدی این داستان// که برگوید از گفته باستان// که گر دو برادر نهد پشت پشت// تن کوه را باد ماند به مشت»
-* «چو نیکی کنی نیک آید برت// بدی را بدی باشد اندر خورت»
+*   «زیان کسان از پی سود خویش// بجویند و [[مذهب|دین]]داری آرند پیش»
-* «در آز باشد دل سفله مرد// بر سفلگان تا توانی مگرد»
+*   «سخن رفتشان یک‌به‌یک هم زبان// که از ماست برما، بد آسمان»
-* «درختی که تلخ است وی را سرشت// گرش برنشانی به باغ بهشت// ور از جوی خلدش به هنگام آب// به بیخ، [[عسل|انگبین]] ریزی و شهد ناب// سرانجام گوهر به [[‌کار]] آورد// همان میوهٔ تلخ بار آورد»
+*   «شبیخون نه [[‌کار]] دلیران بود// نه آیین مردان و [[شیر|شیران]] بود»
-* «[[دارو|دوای]] تو جز مغز آدم چو نیست// بر این درد و درمان بباید گریست»
+*   «فرستاده گفت ای خداوند رخش// به دشت [[آهو|آهوی]] ناگرفته مبخش»
-* «دو [[شیر]] گرسنه‌است و یک ران گور// کباب آن‌کسی راست، کوراست زور»
+*   «کسی را کجا کور شد رهنمون// بماند به راه دراز اندرون»
-* «ز بهر بر و بوم و فرزند خویش// زن و [[کودک]] و خرد و پیوند خویش// همه سربه‌سر تن به کشتن دهیم// از آن به که کشور به دشمن دهیم// ز خاکیم باید شدن سوی خاک// همه‌جای ترس است و تیمار و باک// جهان سربه‌سر حکمت و عبرت است// چرا بهره ما همه غفلت است؟»
+*   «کسی را که کاهل بود گنج نیست// که اندر جهان سود بی‌رنج نیست»
-* «ز [[دانا]] تو نشنیدی این داستان// که برگوید از گفته باستان// که گر دو برادر نهد پشت پشت// تن کوه را باد ماند به مشت»
+*   «کسی کو فروتن‌تر او رادتر// دل [[دوستی|دوستانش]] از او شادتر»
-* «زیان کسان از پی سود خویش// بجویند و [[مذهب|دین‌]]داری آرند پیش»
+*   «که بر انجمن مرد بسیارگوی// بکاهد به گفتار خویش آبروی»
-* «سخن رفتشان یک‌به‌یک هم زبان// که از ماست برما، بد آسمان»
+*   «که چون کاهلی پیشه گیرد جوان// بماند منش‌پست و تیــره‌روان»
-* «شبیخون نه [[‌کار]] دلیران بود// نه آیین مردان و [[شیر|شیران]] بود»
+*   «که گاهی سکندر بود گاه فور// گهی درد و خشم است و گه جشن و سور»
-* «فرستاده گفت ای خداوند رخش// به‌ دشت [[آهو|آهوی]] ناگرفته مبخش»
+*   «مرا دخل و خورد ار برابر بدی// زمانه مرا چون برادر بدی»
-* «کسی را کجا کور شد رهنمون// بماند به راه دراز اندرون»
-* «کسی را که کاهل بود گنج نیست// که اندر جهان سود بی‌رنج نیست»
+*   «مگوی آن سخن کاندر آن سود نیست// کز آن آتشت بهره جز دود نیست»
+*   «نباشـد فراوان خورش تندرست// بزرگ آن‌که او تندرستی بجست»
-* «کسی کو فروتن‌تر او رادتر// دل [[دوستی|دوستانش]] از او شادتر»
+*   «نگر تا چه کاری همان بدروی// سخن هرچه گویی همان بشنوی»
-* «که بر انجمن مرد بسیارگوی// بکاهد به‌ گفتار خویش آبروی»
+*   «نگه کن که دانای ایران چه گفت// بدان‌گه که بگشاد راز از نهفت// که دشمن که [[دانا]] بود به ز [[دوستی|دوست]]// ابا دشمن و دوست، [[دانش]] نکوست»
-* «که چون کاهلی پیشه گیرد جوان// بماند منش‌پست و تیــره‌روان»
+*   «هرآنکس که موی سیه شد سفید// به بودن نماند فراوان امید»
-* «که گاهی سکندر بود گاه فور// گهی درد و خشم است و گه جشن و سور»
+*   «هرآن‌گه که روز تو اندرگذشت// نهاده، همی باد گردد به دشت»
-* «مرا دخل و خورد ار برابر بدی// زمانه مرا چون برادر بدی»
+*   «هزیمت به هنگام، بهتر ز [[جنگ]]// چو تنها شدم، نیست جای درنگ»
-* «مگوی آن سخن کاندر آن سود نیست// کز آن آتشت بهره جز دود نیست»
+*   «هم آن چیز کانت نیاید پسند// تن [[دوستی|دوست]] و دشمن بدان درمبند»
-* «نباشـد فراوان خورش تندرست// بزرگ آن‌که او تندرستی بجست»
+*   «یکی داستان زد بر این شهریار// که دشمن مدار ار چه خُرد است، خوار»
-* «نگر تا چه کاری همان بدروی// سخن هرچه گویی همان بشنوی»
+== منسوب به‌فردوسی ==
-* «نگه کن که دانای ایران چه گفت// بدان‌گه که بگشاد راز از نهفت// که دشمن که [[دانا]] بود به ز [[دوستی|دوست]]// ابا دشمن و دوست، [[دانش]] نکوست»
+*   «بسی رنج بردم، بسی نامه خواندم// ز گفتار تازی و از پهلوانی// به چندین [[هنر]] شصت وسه‌سال ماندم// که توشه برم ز آشکار و نهانی// به جز حسرت و جز وبال گناهان// ندارم کنون از جوانی نشانی// [[یادبود|به‌یاد]] جوانی کنون [[گریه|مویه]] آرم// براین بیت بوطاهر خسروانی// جوانی، من از [[کودک|کودکی]] یاد دارم// دریغا جوانی! دریغا جوانی!»
-* «هرآنکس که موی سیه شد سفید// به بودن نماند فراوان امید»
-* «هرآن‌گه که روز تو اندرگذشت// نهاده، همی باد گردد به دشت»
-* «هزیمت به هنگام، بهتر ز [[جنگ]]// چو تنها شدم، نیست جای درنگ»
-* «هم آن چیز کانت نیاید پسند// تن [[دوستی|دوست]] و دشمن بدان درمبند»
-* «یکی داستان زد بر این شهریار// که دشمن مدار ار چه خُرد است، خوار»
-* «خداوند کیهان و گردان سپهر // فروزنده ماه و ناهید و مهر»
-* «== منسوب به‌فردوسی ==
-* «بسی رنج بردم، بسی نامه خواندم// ز گفتار تازی و از پهلوانی// به چندین [[هنر]] شصت وسه‌سال ماندم// که توشه برم ز آشکار و نهانی// به جز حسرت و جز وبال گناهان// ندارم کنون از جوانی نشانی// [[یادبود|به‌یاد]] جوانی کنون [[گریه|مویه]] آرم// براین بیت بوطاهر خسروانی// جوانی، من از [[کودک|کودکی]] یاد دارم// دریغا جوانی! دریغا جوانی!»
 ** ''[[محمد عوفی]]، لباب‌الالباب''
-* «عروسی است [[شراب|می]]، شادی آیین او// که باید خرد کرد کابین او// به‌روز آنکه با باده کُشتی کند// فکنده شود گر درشتی کند// ز دل برکشد می‌تف و دود و تاب// چنان چون بخار زمین آفتاب// چو عود است و چون بید تن را گهر// می‌آتش که پیدا کند زو هنر// گهرچهره شد آینه چون [[عسل|نبید]]// که آید در او خوب و زشتی پدید// دل تیره را روشنایی می‌است// که را کوفت‌تن، مومیایی می‌است// بدان! می‌کند بددلان را دلیر// پدید آرد از [[روباه|روبهان]] [[کار]] [[شیر]]»
+*   «عروسی است [[شراب|می]]، شادی آیین او// که باید خرد کرد کابین او// به‌روز آنکه با باده کُشتی کند// فکنده شود گر درشتی کند// ز دل برکشد می‌تف و دود و تاب// چنان چون بخار زمین آفتاب// چو عود است و چون بید تن را گهر// می‌آتش که پیدا کند زو هنر// گهرچهره شد آینه چون [[عسل|نبید]]// که آید در او خوب و زشتی پدید// دل تیره را روشنایی می‌است// که را کوفت‌تن، مومیایی می‌است// بدان! می‌کند بددلان را دلیر// پدید آرد از [[روباه|روبهان]] [[کار]] [[شیر]]»
 ** ''[[وحیددستگردی]]، مجله ارمغان''
 == درباره فردوسی ==
+*   «چه خوش گفت فردوسی پاک‌زاد// که رحمت برآن تربت پاک باد»
-* «ایرانیان نیک نامی و پاکی تبار گذشتگان خویش را در شاهنانه فردوسی می بینند و در هر دودمانی که باشند برآن راه خواهند بود . »
-** ''[[ارد بزرگ ]]''
-* «چه خوش گفت فردوسی پاک‌زاد// که رحمت برآن تربت پاک باد»
 ** ''[[سعدی]]''
-* «سخنگوی پیشینه، دانای طوس// که آراست روی سخن چون عروس// در آن نامه کآن گوهر ِ سفته راند// بسی گفتنی‌های ناگفته ماند»
+*   «سخنگوی پیشینه، دانای طوس// که آراست روی سخن چون عروس// در آن نامه کآن گوهر ِ سفته راند// بسی گفتنی‌های ناگفته ماند»
 ** ''[[نظامی]]''
-* «نشان خوی دقیقی و خوی فردوسی است // تفاوتی که به شهنامه‌ها ببینی راست // جلال و رفعت گفتارهای شاهانه // نشان همت فردوسی است، بی‌کم و کاست»
-** ''[[ملک‌الشعرا بهار]]''
-* «به صد نشان هنر اندیشه کرده فردوسی // نعوذ بالله پیغمبر است اگر نه خداست»
-** ''[[ملک‌الشعرا بهار]]''
-* «به شهنامه گنجینهٔ سهل بار // مثل شد ز فردوسی ِ نامدار»
-**''[[امیرخسرو دهلوی]]''
+== پیوند به‌بیرون ==
-== پی‌نوشت و منابع ==
+{{ویکی‌پدیا}}
-{{پانویس}}
-== پیوند به‌بیرون ==
-{ویکی‌پدیا}}ه
 {{ناتمام}}