ملالی جویا
ملالی جویا، جوانترین عضو پارلمان (ولسی جرگه) افغانستان، نماینده ولایت فراه، فعال اجتماعی در زمینه حقوق زنان، دموکراسی و آموزش و پرورش. زادروز: (۲۶ اردیبهشت ۱۳۵۷ شمسی) در ولایت فراه
دارای منبع
[ویرایش]- «در افغانستان مشکل نبود قانون نیست، بلکه موجودیت کسانی است که در قدرت هستند. قانون برای آنان به اندازه کاغذپاره‌ای ارزش ندارد؛ بنابراین اگر هزاران قانون زیبای دیگر هم تصویب شود اما به دست کسانی سپرده شود که خود زیرپاگذاران و دشمنان زن و قانون و دموکراسی و بشریتند، اندک تغییری را در وضعیت زنان، ناظر نخواهیم بود. تصویب قوانین در این کشور روپوشی است برای پنهان نگه‌داشتن جنایت و ستم و بربریتی که در برابر زنان و تمام ملت جریان دارد. من برای تصویب قوانینی که صرفاً مندرج بر کاغذ بوده و عملی نشوند، هیچ ارزشی قائل نیستم.»[۱]
- «هیچ ملتی بدون مبارزه و ازخودگذشتگی و شهامت به رهایی و بهروزی نرسیده است.»[۲]
- «امروز این آمریکاست که طالبان و جهادی‌ها و تازه «داعش» را روی کار آورده و بر خون‌خوارترین و مرتجع‌ترین نیروها برای ادامه سیاست‌های منطقه‌ای‌اش اتکا دارد.»[۳]
سخنرانی در مجلس
[ویرایش]- «آیا شما به مسلمانی خود شک دارید یا وکیلان محترم؟ … در گذشته حاکمانی جنایت کردند بعد در خانه خدا رفتند و سوگند خوردند ولی وقتی برگشتند به آن وفا نکردند.»
- ۲۶ فروردین ۱۳۸۵
- «من اگر فکر کنم یک لحظه از زندگی‌ام به خاطر اندیشیدن به مردم سوگوارم صرف نمی‌شود و هر گامم به خاطر بهروزی آنان و آزادی شان نیست زندگی‌ام بیهوده بوده و چی بماند به زندگی پارلمانی و امتیازاتش.»
- ۱۹ دسامبر ۲۰۰۵
- «من اینجا هستم و حقیقت را می‌دانم و نمی‌خواهم تبهکار باشم و حقایق را به مردمم نگویم.»
- ۱۹ دسامبر ۲۰۰۵
- «زنان و مردان وطنم خود را همچو کبوتران بال شکسته‌ای احساس می‌کنند که از قفس طالبی تا حدی اگر رسته‌اند خود را در بند خفاشان خونریز مسمی به جنگسالاران می‌بینند. کبوترانی که با هر پرواز، با هر بار بلند نمودن فریاد جگرِ سوختهٔ‌شان، هربار به فرق خورده‌اند اما هرگز عزم‌شان‌را برای آزادی و بهزیستی از دست نداده‌اند.»
- ۱۹ دسامبر ۲۰۰۵
- «خوشبختی من در این است که حمایت اکثریت مردم مظلومم را بدست آورده‌ام و به عنوان فرزند کوچک‌شان در موقعیتی قرار گرفتم که دردهای‌شان را بازگو کنم و این مسئولیت سترگی است بر شانه‌هایم که تا آخر حتی به قیمت ریخته شدن خونم حرمت‌شان را پاس خواهم داشت.»
- ۱۹ دسامبر ۲۰۰۵
- «با الهام از خشم و نفرت بی‌کران و آگاهی بی‌سابقه مردم ماتمدار ما می‌خواهم به تمام جانیان و خاینان مذکور بفهمانم که افغانستان سرزمین مردم فقیر اما آزادیخواه است که دیگر هرگز اجازه نخواهند داد فاشیست‌های دین‌فروش تا آخر بر آن سایه افکنند.»
- ۱۹ دسامبر ۲۰۰۵
- «اسم من ملالی جویا از ولایت فراه هستم، به اجازه حاضرین محترم به نام خدا، به نام شهدای گلگون‌کفن راه آزادی وطن می‌خواهم چند لحظه‌ای صحبت کنم. انتقاد من از تمام وطن‌داران من که اینجا حضور دارند این است که چرا می‌گذارند که مشروعیت و قانونیت لویه جرگه زیر سؤال برود.»
- کابل/ ۱۷ دسامبر ۲۰۰۳
- «اگر شما مسلمانان و مجاهدان واقعی هستید چرا باید این سخنان را به خود بگیرید؟»
- ۲۶ فروردین ۱۳۸۵
- «اینان کسانی بودند که کشور ما را محراق جنگهای ملی و بین‌المللی ساختند، زن‌ستیزترین کسانی بودند در جامعه که کشور ما را به این حالت رسانده‌اند. آزموده را آزمودن خطاست. به نظر من این‌ها باید محاکمه بین‌المللی و ملی شوند، این‌ها را اگر مردم ما ببخشند، مردم پابرهنه افغان، هرگز تاریخ نمی‌بخشد. این‌ها ثبت تاریخ کشور ما هستند.»
- کابل/ ۱۷ دسامبر ۲۰۰۳
- «تا زمانی‌که تفنگ و تفنگ‌سالاری حاکم باشد، ما هرگز نمی‌توانیم در انتظار آینده‌ای درخشان در کشورمان باشیم.»
- ۲۶ فروردین ۱۳۸۵
مصاحبه با مجله «نیوز مکس»
[ویرایش]- «برای من دردآور است که محافظ داشته باشم اما مجبورم که آنها را داشته باشم وقتی می‌خواهم با جنگسالاران و جنایتکاران در مبارزه باشم، خصوصاً از اینکه جوان هستم. اگر بخواهم چیزی برای مردمم انجام بدهم، باید زنده باقی بمانم. این دردآور است، وقتی می‌بینم که تمام مردم در وضعیت بد امنیتی بسر می‌برند، ولی من حداقل تدابیر امنیتی را دارم».
- ۲۷ اکتبر ۲۰۰۶
- «ما خواهان دولت سکولار هستیم. در قالب یک دولت سکولار آنها قادر به انجام جنایات‌شان با استفاده از نام اسلام و جهاد نخواهند بود. تا وقتی که این جنگسالاران و قاچاقچیان مواد مخدرِ که حمایت ایالات متحده آمریکا و متحدینش را دارند و تا وقتی که آنها خلع قدرت نشوند، مردم ما هرگز نمی‌تواند آرزوی دموکراسی، حقوق زن، حقوق بشر و خصوصاً امنیت در افغانستان را در سر بپرورانند».
- ۲۷ اکتبر ۲۰۰۶
- «افغان‌ها کشورشان را با دست خالی آباد خواهند کرد به شرط آنکه امنیت داشته باشند و جامعه بین‌الملل حمایت‌شان را از «دولت حامی تروریسم» متوقف سازند.»
- ۲۷ اکتبر ۲۰۰۶
- «من می‌خواهم به شما و خصوصاً به آن تعداد کشورهای که از سراسر دنیا به حمایت مجرمین جنگی که اکنون در دولت هستند به افغانستان آمده‌اند بگویم که اهداف و ایده‌آل‌های آنان هیچ فرقی با طالبان ندارند. یک روز، آنها یازده‌هم سپتامبر دیگری را به وجود خواهند آورد. این‌ها خطرناک‌تر از طالبان هستند، به دلیل آنکه این‌ها بر سر قدرت هستند.»
- ۲۷ اکتبر ۲۰۰۶
مصاحبه با دویچه وله، بخش فارسی
[ویرایش]- «اکثریت کسانی که به پارلمان راه یافته‌اند، بخصوص تعدادی معینی از آنها، از دشمنان سوگندخوردهٔ آزادی، دمکراسی، عدالت، حقوق زنان و حقوق بشر در کشور ما هستند و این‌ها کسانی هستند که به خانهٔ خدا رفته و سوگند یاد کرده‌اند که دیگر جنگ نمی‌کنند و به جنگهای قدرت‌طلبانه و خودخواهانه‌اشان خاتمه می‌دهند و با اینکه بارها تعهد سپرده‌اند، متأسفانه نه به تعهدات خود وفادار بوده‌اند، نه به سوگندشان.»
- ۲۴ دسامبر ۲۰۰۵
- «این افراد از نقض‌کنندگان حقوق زنان در کشور ما بوده و در رابطه با زنان ما بیشترین جنایات را مرتکب شده‌اند؛ و امروز که در کشور ما دمکراسی آمده‌است بازهم تاب شنیدن انتقاد را ندارند، بخصوص از حنجرهٔ یک زن بشنوند که او خواهان محاکمهٔ ملی و بین‌المللی آنها می‌شود و آن دمکراسی دروغین و کاذب را که می‌خواهد در کشور ما پا بگیرد، افشا می‌کند و صدای فریاد مردم را بگوش آنها می‌رساند.»
- ۲۴ دسامبر ۲۰۰۵
- «باید بگوییم هیچ تغییر اساسی در زندگی زنان ما روی نداده‌است، چون تغییر اساسی نیز در کشورمان اتفاق نیفتاده‌است. زمانی‌که در کشور ما امنیت نیست، ما چطور می‌توانیم از حقوق زن، حقوق بشر یا از دمکراسی صحبت کنیم. الان می‌گویم که به چه دلیل وجود ندارد. برای نمونه، حراست از جان رئیس‌جمهور ما هنوز به عهدهٔ نیروهای خارجی است و همین نیروهای خارجی و گروه‌های امداد که می‌خواهند به مردم افغانستان کمک کنند و در بازسازی افغانستان خدماتی انجام می‌دهند زندگی و جانشان در خطر است.»
- ۲۴ دسامبر ۲۰۰۵
- «ما نباید فقط زنان کابل را ببینیم. درست است که در کابل نسبتأ امنیت هست و نسبتاً زنان آزاد هستند و می‌توانند کار بکنند، اما ما باید شهرها و روستاهای دورافتاده را در نظر بگیریم. اینجا می‌خواهم اشاره کنم به اینکه چطور آمنه‌ها در بدخشان به قتل می‌رسند یا وحشیانه سنگسار می‌شوند.»
- ۲۴ دسامبر ۲۰۰۵
- «می‌توانیم بگوییم تا امروز هیچ تغییر اساسی در وضعیت کشور ما، نه تنها در رابطه با زن‌ها، بلکه در مجموع صورت نگرفته‌است؛ و مهمترین دلیل آن نیز، درست است که حکومت شوم طالبان نابود شد، اما متأسفانه برادرهای طالبان با لباس دمکراسی به روی صحنه آمدند.»
- ۲۴ دسامبر ۲۰۰۵
مصاحبه با بی‌بی‌سی
[ویرایش]- «مرا خواهند کشت اما صدایم را از بین نخواهند برد به این دلیل که این صدای همهٔ زنان افغان است. می‌توانید گل‌ها را قطع کنید اما نمی‌توانید که از آمدن بهار جلوگیری کنید.»
- ۲۸ ژانویه ۲۰۰۶
- «وقتی بیشتر از ۵۰ در صد جمعیت یک کشور ساکت هستند، این کشور چطور می‌تواند ترقی کند؟ چنین کشوری شبیه به پرنده‌ای است که تنها یک بال دارد.»
- ۲۸ ژانویه ۲۰۰۶
- «من وابسته به هیچ گروه سیاسی نیستم. من یک آزادیخواه هستم و حاضرم برای آزادی و حقانیت بمیرم. من از هیچ‌کس بهتر نیستم و می‌خواهم از توانایی‌هایم برای خدمت به زنان کشورم استفاده کنم.»
- ۲۸ ژانویه ۲۰۰۶
- «طویله و باغ‌وحش هم بهتر از پارلمان ما (افغانستان) است، به خاطر اینکه در طویله گاو است که شیر می‌دهد، خر است که بار می‌کشد، سگ است که نگهبانی می‌کند… اینان اژدها هستند.»
- ۳۱ اردیبهشت/ ۲۱ مه ۲۰۰۷
نامه سرگشاده به خانواده شکیبا آماج و ذکیه ذکی
[ویرایش]- «اگر با استعانت از زبان احمد شاملو سخن گفته باشم رسالت تاریخی خبرنگاران و اهل قلم به صورت عموم پناه امن جستن و سازشکاری را تجویز نمی‌کند، آنان باید کفن پوش در جنگی هرچند بسیار نابرابر به میدان آمده و الهام‌بخش و صلادهندهٔ مردم ستمدیدهٔ خود گردند. من افتخار خواهم داشت که به عنوان یک خواهر کوچک‌شان، در این میدان همراه آنان باشم.»
- ۱۷ خرداد ۱۳۸۶/ ۷ ژوئن ۲۰۰۷
- «من در حالی‌که خود را با خانواده‌ها و دوستداران شکیبا و ذکیه شهید از صمیم قلب شریک می‌دانم، از تمامی زنان کشور می‌خواهم که تا وقتی به خاطر کسب حقوق خویش علیه خائنان جانی به پیکار برنخیزیم، این قصه کماکان ادامه خواهد یافت و سگان شکاری سرجنایتکاران نامرد، خون نادیه‌ها و شکیباها و ذکیه‌های دیگری را به زمین خواهند ریخت.»
- ۱۷ خرداد ۱۳۸۶/ ۷ ژوئن ۲۰۰۷
مصاحبه با «کمیته دفاع از ملالی جویا»
[ویرایش]- «چندی پیش هموطن شاعری به من گفت که مجموعه بعدی اشعارش را به من تقدیم می‌کند. من گفتم اگر اشعارش سیاسی و بر ضد جنایتکاران و برای طلوع خورشید آزادی و دموکراسی بر افغانستان‌اند بهتر است آن را به دختران گمنام و نامرادی تقدیم کند که به خاطر گریز از چنگ درنده‌خویانی که خود را «جهادی» می‌نامیدند، دست به خودکشی زده‌اند.»
- ۲۹ ژانویه ۲۰۰۴
- «آرزویم اینست که تا آخر عمر و در هر جایی و از هر تربیونی افشاگر خاینان به مردم و وطنم و منادی آزادی و دموکراسی باشم.»
- ۲۹ ژانویه ۲۰۰۴
- «و از مردم دنیا می‌خواهم بدانند که تا زمانی‌که وجود منحوس هم‌مسلکان فکری القاعده و طالبی یعنی «ائتلاف شمال» و سایر جنگسالاران در کشور ما از بین نرفته است، ما آزاد نیستیم. ما را از یاد نبرند.»
- ۲۹ ژانویه ۲۰۰۴
مصاحبه با السا راسبک خبرنگار آمریکایی
[ویرایش]- «خط‌مشی آمریکا در افغانستان تمسخر دموکراسی است و «جنگ با تروریزم» غیرموثر است و به نتیجه‌ای نمی‌رسد.»
- ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۷ [۲]
- «امروز آمریکا زیر نام جنگ با تروریزم با طالبان می‌جنگد در حالی که با تروریست‌های ائتلاف شمال که به اندازه طالبان تاریک‌اندیش و قاتل و متجاوز هستند، کار می‌کند و آنان را مورد حمایت قرار می‌دهد.»
- ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۷
- «درست است که امروز ما به امنیت ضرورت داریم اما زیر نام امنیت قوای خارجی آزادی ما را سلب کردند. ما به کمک جامعه جهانی نیاز داریم ولی مخالف اشغال کشور خویش هستیم. متأسفانه افغانستان امروز یک کشور اشغال شده است. دولت آمریکا در تلاش برای بدست آوردن منافع اقتصادی و منطقه‌ای خود است و زندگی فلاکت‌بار مردم افغانستان هیچ ارزشی برایش ندارد.»
- ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۷
- «مردم ما امروز به امنیت زیادتر از آب و نان ضرورت دارند. دادن پول به این دولت فاسد کنونی هیچ تغییر مثبتی را نخواهد آورد تنها جیب‌های ستمکاران و مافیای مواد مخدر پرتر خواهد شد.»
- ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۷
- «همانطوری که بنیامین فرانکلین گفته است «آنکه آزادی را قربانی امنیت نماید، نه شایسته داشتن آزادی است و نه لایق برخورداری از امنیت». مردم افغانستان به هردو نیاز دارند و درک می‌کنند که هیچ‌گاه یک کشور خارجی نمی‌تواند برایشان آزادی و امنیت ببخشد. ما می‌دانیم که خود ما باید به خاطر به دست آوردن این آرمان‌های بزرگ مبارزه کنیم.»
- ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۷
- «زندگی من بیشتر در خطر است زیرا من هرگز با دشمنان مردمم سازش نمی‌کنم و تا زمانی که یک قطره خون در تنم در جریان است از مبارزه دست نمی‌کشم. هیچ‌گاه خاموش نخواهم شد و همیشه ماسک زمامداران افغانستان و آمریکا را به دنیا افشا خواهم کرد.»
- ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۷
- «کمک‌های مردم آزادی‌دوست دنیا مرا قادر خواهد ساخت تا این شیران خفته را به حقوق‌شان ملتفت بسازم و بعد از آن هیچ نیروی تاریکی نمی‌تواند مثل امروز آنان را وحشیانه تحت ستم خود قرار دهد.»
- ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۷
گفتگو با نیاز سلیمی، منتشره در هفته نامه «شهروند»، ۴ دسامبر ۲۰۰۷
[ویرایش]- «صدای من همزمان که صدای دردمندان و آزادیخواهان افغان و بخصوص زنان افغان است، انعکاس صدای ملت سالها در بند ایران نیز هست. بخصوص صدای زنان و مردان شایستهٔ ایرانی که در راه کسب آزادی همیشه حماسه‌آفرین بوده‌اند و ما در کتاب‌ها و روایت‌ها شرح احوالشان را خوانده‌ایم و شنیده‌ایم و همیشه سرمشق و راهنمای ما بوده‌اند.»
- «مشکل ملت ما دستیابی به آزادی و استقلالی است که حیات فرد فرد ملت افغان در گرو آن است و نه حفظ ارزش‌های سنتی.»
- «من همیشه به حرف هوگو باور دارم که می‌گوید، حقیقت را بگویید حتی اگر بدانید در این راه کشته خواهید شد.»[۳]
- «طالب آن دموکراسیی هستیم که قادر باشد امنیت و آسایش ملت را تضمین کند؛ ما پشتیبان این دولت دست نشانده نیستیم.»
- ما در تاریخ‌مان زنان آزادیخواه بسیاری داشته‌ایم از جمله ملالی میوند، ناهید، وجیهه، مینا، و بسیاری دیگر.»
- «حتی اطفال کشور ما نیز، امروز به آگاهی رسیده‌اند و به ماهیت دشمنان سوگند خوردهٔ خود و ارزش و اهمیت دموکراسی به خوبی پی برده‌اند.»
- «امروز توجه ملت به این است که چه کسی حرف حق می‌زند و آرزوی آزادی و سربلندی ملت را در دل دارد و چه‌کسی از درد دل آنها می‌گوید. کسی را حمایت می‌کنند که در جملات او و در نظرات او حقیقت مستتر باشد.»
- «این ملت بارها نشان داده که به دموکراسی معتقد است و زیر بار دولتی که دستش به خون ملت آغشته است و جنایاتش بر همه روشن است، نخواهد رفت.»
- «مردم خواهان نمایندگانی هستند که از حقیقت و آزادی دفاع می‌کنند و بیانگر دردهای آنها هستند؛ و امروز هرگونه حمایت مادی و معنوی که از من می‌شود به پاس همین خواست‌ها است.»
- «من شخصاً به سکولاریسم معتقدم و باور دارم چنانچه دولت ما دولتی سکولار باشد هرگز نمی‌تواند این جنایات فاشیست‌گونه را که در عرض بیست و پنج سال گذشته بر ملت ما تحمیل شده ادامه دهد.»
- «در حال حاضر، مشکل اصلی ما مسئلهٔ فرهنگ نیست، بلکه مسئلهٔ استقلال، آزادی و امنیت است. مشکل اصلی هر دو کشور ما درگیری با نظام فاسد حاکم است که تا مغز استخوان بر ضد قوانین حقوق بشری است و مخالف آزادی‌های ملت است.»
- «دولت آمریکا، خود طالبان و نیروهای شمال و القاعده را ایجاد کرده و امروز به بهانهٔ آنها ملت افغانستان را تنبیه می‌کند. در حال حاضر کلیهٔ فعالیت‌های این نیروها در داخل افغانستان ایجاد تشنج و عدم امنیتی است که در نهایت به رشد و نفوذ مجدد طالبان خدمت می‌کند.»
- «وقتی که من به دلایل امنیتی نمی‌توانستم در نشست‌های عمومی و حوزه‌های انتخاباتی ظاهر شوم، همهٔ این کارها را خود مردم برای من انجام دادند و به در خانه‌ها رفتند و برای من رأی گرفتند؛ و این مردم عادی که با چنان جدیتی همهٔ این کارها را انجام دادند نه سن و سال مرا دیدند و نه جنسیت من را و تنها ملاک برای آنها صدای حق بود.»
- «من خودم نسل جنگ هستم و تا کلاس دوازده بیشتر نخوانده‌ام و درجات علمی و آکادمیک ندارم، ولی از خود ملت هستم و دردهای ملت را تنگاتنگ حس کرده‌ام و از درون همان شرایط حرکت کرده‌ام. دقیقاً مثل مورد خود من، این ملت که امکان سواد آموختن رسمی را نداشته به دلیل تجربیات عینی و ملموس بسیار روشن و با تجربه است و من به‌وجود ملتم افتخار می‌کنم.»
- «تاریخ را ملت می‌سازد نه این دولت‌های خودفروخته، و آزادی هر ملت هم توسط خود او کسب و پاسداری می‌شود. به این خاطر توصیهٔ من به‌عنوان یک خواهر کوچک به زنان و مردان آزادیخواه ایران این است که هرگز آرزوی صدور آزادی از لولهٔ تفنگ بیگانه را نکنید، حاصل آن جز اسارت و سیه‌روزی ملت و خونریزی چیزی نخواهد بود.»
- «دولت ایران و دولت پاکستان هر دو دولت‌های غیر دموکراتیک و ضد مردمی هستند. …این دولت‌ها که همیشه در گام اول آلت دست بیگانه بوده‌اند و بعد از آن هم ماهیت ضد مردمی داشته‌اند وقتی که به ملت خود رحم نمی‌کنند طبعاً در جهت منافعشان به ملت‌های دیگر هم رحم ندارند. دولت ایران و پاکستان همیشه به افغانستان دست درازی کرده‌اند.»
- «امروز در افغانستان مشکل ما اسلام نیست، بلکه اسلام به تعریف سیاف و ملاعمر است و یا اسلام خلیلی‌هاست که هر کدام از آن به عنوان حربه‌ای برای دستیابی به اهداف خودشان و علیه زن و مرد ملت استفاده می‌کنند.»
- «در این جاست که ما می‌گوییم نقش آزادیخواهان بسیار سنگین است و هرچقدر سطح آگاهی مردم بالا برود دیگر کسی نمی‌تواند به سادگی مردم را فریب دهد.»
- «ملت افغان همیشه با احترام و ستایش از قهرمانان و آزادیخواهان ایران سرمشق گرفته، ولی مشکل ما با دولت‌ها و فرهنگ دولتی است. در حال حاضر این فرهنگ آخوندی است که به افغانستان صادر می‌شود.»
- «ما اگر امنیت داشته باشیم به گفتهٔ بهبهانی بزرگ حقیقتاً با دست خالی و پوست و گوشت و استخوانمان وطن‌مان را خواهیم ساخت.»
- «همین‌طور شاعران آزادهٔ افغان مثل انیس آزاد، داوود سرمد، مثل شهید مینا که می‌گوید من زنم که دیگر بیدار گشته‌ام، من راه خود را یافته‌ام و هرگز بر نمی‌گردم. از این مثال‌ها فراوان است و همهٔ این‌ها چه در افغانستان و چه در ایران استادان ما هستند.»
- «پیام من (به مردم ایران) این است که هرگز به امید آزادی که از لولهٔ تفنگ بیگانه شلیک شود نباشید. نتیجهٔ آن را در افغانستان و عراق ببینید.»
توضیح
[ویرایش]۱- این گفتاورد از فرانسوا ولتر است.
بدون منبع
[ویرایش]- «چندین بار به جانم سؤقصد شده‌است ولی من هرگز از این تهدیدها نمی‌ترسم و حاضرم جانم را برای وطنم و فقیرترین و بینواترین مردم که به من اعتماد کرده‌اند قربان کنم…»
دربارهٔ ملالی جویا
[ویرایش]- «جویا به نمایندگی از زنان افغانستان و علیه عملیات نظامی تحت رهبری ناتو در افغانستان همچنان سخن می‌گوید. ما شهامت او را تحسین می‌کنیم و خواهان بازگشت وی به پارلمان افغانستان هستیم. همانند خواهر ما آن سان سوچی در برما، ملالی جویا مدلی برای زنان در همه جاست که خواهان یک دنیای عادلانه‌اند.»
- اعلامیه مشترک شش زن دارنده جایزه صلح نوبل، هفتم اکتبر ۲۰۰۸ [۴]
- «... در همین‌جا [لویه جرگه قانون اساسی] بود که فقط یک زن متهور به میدان آمد … گفته‌های او در اول با استقبال و کف زدن مواجه شد، اما با عکس‌العمل که رهبران تنظیم‌های جهادی و جنگسالران وابستهٔ شان نشان دادند، جلسه را بهم ریختند و هیاهو راه انداختند. فریاد این زن به تنهایی چون بمبی در درون لویه جرگه و بیشتر از آن در بیرون لویه جرگه طنین انداز شد و مردم حداقل خواستهٔ دل شان را در این فریاد یافتند و همه جا ازین زن به عنوان قهرمان یاد می‌شد. چیزی را که نهادها و شخصیت‌های ملی طی سالها و با خود گذری‌ها بدست می‌آوردند این خانم شجاع در یک لحظه و با چند جملهٔ احساساتی بدست آورد.»
- بخشی از کتاب «افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی» (اثر و. آئیژ)
- «آنچه جویا در گفتگوی تلویزیونی خود در مورد پارلمان ابراز کرده، سزاوار چنین برخوردی از جانب همکاران او در پارلمان نبوده‌است.»
- براد آدمس، مسئول بخش آسیایی بان حقوق بشر، نقل از بی‌بی‌سی/ ۲۴ مه ۲۰۰۷
- «ملالی جویا یک مدافع سرسخت حقوق بشر و صدای رسای زنان افغان است که نباید از پارلمان اخراج شود.»
- دیده بان حقوق بشر، نقل از بی‌بی‌سی/۲۴ مه ۲۰۰۷
- «من پشتیبانی و همبستگی خود را از جویا که نمونه بارز مقاومت زنان بشمار می‌رود، اعلام می‌دارم… جویا که در لویه جرگه سال ۲۰۰۳ جنگسالاران را مورد نکوهش قرار داد، تا حال بخاطر سخنرانی‌هایش به مرگ و تجاوز جنسی تهدید شده‌است. این تهدیدهای فردی اینک به یک تصمیم سیاسی مبدل شده که بعد از مصاحبه تلویزیونی او، پارلمان تصمیم به تعلیق عضویت وی گرفت. این تصمیم ضربه سختی بر پیکر آزادی بیان است.»
- لویزا مورگانتینی (Luisa Morgantini) معاون رئیس پارلمان اروپا
- «من به عنوان معاون رئیس پارلمان اروپا، این شکایت را به رئیس‌جمهور افغانستان و سفارت افغانستان و پارلمان اروپا تقدیم می‌نمایم تا هرچه زود تر این تصمیم لغو گردد و ملالی جویا بتواند به عنوان عضو پارلمان و فعال دموکراسی در افغانستان به فعالیت‌های خود ادامه دهد.»
- لویزا مورگانتینی (Luisa Morgantini) معاون رئیس پارلمان اروپا
- «ملالی جویا به خاطر مبارزه خستگی ناپذیر علیه معافیت جنگسالاران و متخلفین حقوق بشر، چهره‌ای شناخته شده‌است. اخراج وی از پارلمان خبری دردآور است و مسیر دموکراسی را در افغانستان منحرف خواهد ساخت. تأثیر این واقعه، شرکت قریب‌الوقوع کرزی در کنفرانس عدالت در افغانستان را تحت‌الشعاع قرار خواهد داد.»
- حزب سبزهای ایتالیا
- «وی-دی از همه انسان‌ها می‌خواهد که به کمک قهرمان پیشاهنگ حقوق زنان در افغانستان شتافته و خواهان بازگشت فوری وی به پارلمان شوند.»
- سازمان فمینیستی آمریکا V-Day
- «در سن بیست و هشت سالگی، ملالی جویا با سخن گفتن در برابر جنگسالاران و ستم‌پیشگان، خودش را وقف مردمش نموده است. وی جانش را به خطر انداخته تا بتواند از زنان و مردان خاموش کشورش دفاع نماید. حال ما فرصت یافته‌ایم تا او را بخاطر احساسات و قربانی دادن‌هایش مورد حمایت قرار داده با همبستگی با وی خواهان لغو تعلیق عضویت و تضمین امنیتش گردیم.»
- ایو انسلر Eve Ensler رهبر V-Day و هنرپیشه و نویسنده مشهور آمریکا
- «اگر دولت کانادا از قهرمان بی‌بدیل حقوق بشر مردم افغانستان به دفاع برنخیزد، چرا باید مردم افغانستان بپذیرند که مأموریت کانادا در کشورشان خواهد توانست که در راستای حفظ حقوق‌شان کار خواهد کرد؟»
- خانم الیکسا مک دوناAlexa McDonough عضو پارلمان کانادا
- «ملالی جویا زنی جذاب و خردجثه‌تر از آنچه تصور می‌رود است، او فقط ۲۷ سال عمر دارد. چشمان سیاه جویا نشان‌دهندهٔ صداقت راستینی است که هم دوستان طرفدارش و هم دشمنان فناپذیرش را ربوده‌است. او این را رسالتش خوانده‌است که به کشورش کمک کند و به تعهداتش در سایه دولتی که بعد از سرنگونی طالبان به وجود آمده‌است جامه عمل بپوشاند.»
- Okke Ornstein ژورنالیست معروف هلندی در مجله NewsMAX اکتبر ۲۰۰۶
- «صحبت جویا مانند یک تیغ بران بود که شرائین شبکهٔ تبلیغاتی آمریکا ـ کانادا را قطع کرد. جویا بجز تقبیح و تکذیب دروغ و کمک به مردم خود، انتخاب دیگری ندارد. او از زنان، کودکان و مردم بی‌بضاعت دفاع می‌کند. زندگی جویا فریادی است برای عدالت و رفاه همگانی.»
- پروفسور دینس رانکورت یکی از استادان پوهنتون اتاوا
- «ملالی جویا، بی‌گمان در عرصهٔ سیاسی - اجتماعی معاصر افغانستان پدیده‌ای تازه است؛ زیرا تا به حال هیچ زنی نتوانسته‌است چنین متهورانه و بی‌باکانه ندای دادخواهی ملتش را در فضای حاکمیت تفنگ سردهد.»
- غ. ارژنگ، مجله آشیان، مارس ۲۰۰۶
