«من تنها معلم کلاس اولم را دوست داشتم و یادم هست در آن روز، با همه بچه‌های کلاس سعی می‌کردیم خودمان را در دل معلم جا کنیم. بعد از آن سال دیگر مدرسه و معلم‌هایم را دوست نداشتم. نمی دانم چرا، ولی رنگ مدرسه برای من و هم نسلی‌های من خاکستری بود. شاید به خاطر آن فضاهای آموزشی بود که فاصله زیادی بین معلم و دانش‌آموزان ایجاد می‌کرد اما در شرایط امروز مدرسه در ذهن بچه‌ها رنگی است و بچه‌های امروز از جمله دخترم، مدرسه و معلم‌هایش را خیلی دوست دارند.»[۱]
«متأسفانه در حال حاضر تخیلی در برنامه‌های کودک نمی‌بینیم، برنامه‌های کودک باید به شکلی طراحی شوند که در عین حال که سرگرم‌کننده هستند و جنبه آموزشی دارند، بتوانند کودک را نیز با خود همراه کنند و ذهنش را به تفکر وا دارند تا ذهنش درگیر شود.»[۲]
«برنامه‌های عروسکی قدیمی بیشتر از امروز در ذهن بچه‌ها ماندگار می‌شدند. چون بچه‌های دیروز خیلی مثل بچه‌های امروز حق انتخاب نداشتند و از طرفی این گونه برنامه‌ها خیلی خوب می‌توانستند به نیازهای کودکان آن دوره پاسخ دهند.»[۳]
