«و از فحوای حدیث لا رهبانیة فی الإسلام چنین مفهوم میشود که فوائد صحبت از منافع عزلت بیشتر باشد و آدمی را خود طرح خلوت انداختن و به مصاحبت جنس نپرداختن چگونه میسر شود که قهرمان قدرت قاهرهٔ الهی جماعت آدمیان را عرضهٔ احتیاج ساخته و هریک از ایشان را محتاج دیگری گردانیده به واسطهٔ آنکه ایشان مدنی الطبع واقع شدهاند یعنی طالب اجتماعی ادن که مسمی به تمدن است و مراد از تمدن یاری دادن و معاوت نمودن بی نوع باشد مر یکدیگر را چه بقای شخصی و نوعی این طائفه جز به معاوت صورت نمیبندد.»
حسین واعظ کاشفی در «انوار سهیلی، باب اول: در اجتناب نمودن از قول ساعی و نمام، مقدمه»[۲]
«آسودگی به گوشهٔ عزلت نشستن است/از بسکه خلق و دسته دستهاند.»