عبدالرحمان پارسا تویسرکانی
عبدالرحمان پارسا تویسرکانی (۱۹۰۹، تویسرکان - ۲۲ مارس ۱۹۹۰، تهران) آموزگار، مقام‌دار اداری، پژوهشگر ادبی، مقاله‌نویس و شاعر ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها
[ویرایش]| روزگاری شد که از کوی تو مهجوریم ما | با ملامت همنشین، وز عاقبت دوریم ما | |
| دیده پوشیم و لب بستیم از هر نیک و بد | گرچه در بزم جهان سرمایه ی شوریم ما | |
| پیش چشم مرد روشندل در این ظلمت‌سرای | پایه ی خیر و صلاح و آیت نوریم ما | |
| ما سلامت‌بخش این دوریم با طبع سلیم | گرچه در ظاهر به چشم خلق رنجوریم ما | |
| اندر این غمخانه ی گیتی ز فیض عشق دوست | با همه افسرده‌حالی شاد و مسروریم ما | |
| آفتاب عالم‌آراییم و بهر مصلحت | در سحاب انزوا یک چند مستوریم ما | |
| خوی خودبینی گر از روی هوا باشد خطاست | با حقیقت هم‌عنان گردیده مغروریم ما | |
| بنده ی طبع گهرزایم که از انفاس او | همچو گل در انفس و آفاق مشهوریم ما | |
| هرچه گفتم از زبان دوست گفتم پارسا | نیست جای خرده‌گیری زان که معذوریم ما[۱] |
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. دوم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۷۰۹. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.