گفتار

گفتار (سخن،کلام) و گفتگو (تکلّم،صحبت کردن) موضوع این نوشتار است.

گفتاوردها

• «سخن در بندِ توست تا بر زبانش نرانی و چون گفتی اش تو در بندِ آنی، پس زبانت را چنان نگهدار که دِرَم و دینارت را، چه بسا سخنی که نعمتی را رُبود و نقمتی را جلب نمود.»
  • علی بن ابی‌طالب نهج البلاغه، خطبه، ۳۸۱
• «از زبانت همین اندازه برایت بس است که راهِ هدایت را از گمراهی آشکار سازد.»
  • حسن بن علی بحار الانوار، ج ۷۸، ص ۱۱۴
• «سخن نیک را از هر کسی ، هر چند به آن عمل نکند ، فرا گیرید .»
  • محمد باقر بحارالانوار ، دار احیاء التراث العربی، ج ۷۵، ص (۱۷۰)
• «بهترین سخن آن است که جدّی اش به کارَت آید و شوخی اش سرگرمت سازد.»
  • ابن عمید از «لطائف الظرفاء من طبقات الفضلاء» نوشته ابومنصور عبدالملک ثعالبی، به اهتمام قاسم السامرائی، چاپ لیدن، ۱۹۷۸، بارگذاری شده در ویکی‌نبشتهٔ عربی
• «سخن گفتن یک نوع احتیاج است ولی گوش دادن هنر.»
  • گوته

کم گوی و جز از مصحلت خویش مگوی      وز هرچه نپرسدت کسی بیش مگوی گوش تو دو دادند و زبان تو یکی      «یعنی که دو بشنو و یکی بیش مگوی»

افضل‌الدین کاشانی