پرش به محتوا

مجدالدین بغدادی

از ویکی‌گفتاورد

ابوسعید، شرف بن مؤید بغدادی خوارزمی شهرت‌یافته به مجدالدین بغدادی (۱۱۶۱، بغدادکِ خوارزم - ۱۲۱۰، ؟) صوفی و شاعر خوارزمی؛ مرید نجم‌الدین کبری و برادر بهاءالدین بغدادی بود.[۱]

گفتاوردها

[ویرایش]
فردا که شود مدت عالم کم و کاست      سرها همه از خاک برآید چپ و راست
بیچاره تنِ شهیدِ من غرقه به خون      از خاکِ سر کویِ تو خواهد برخاست[۱]
* * *
از شبنم عشق خاک آدم گل شد      صد فتنه و شور در جهان حاصل شد
سر نشترِ عشق بر رگِ روح زدند      یک قطره فرو چکید و نامش دل شد[۱]
* * *
شمعی است رخ خوب تو پروانه منم      دل خویشِ غم تواست و بیگانه منم
زنجیر سر زلف تو بر گردن تست      در گردنِ من فکن که دیوانه منم[۱]
* * *
در بحر محیط غوطه خواهم خوردن      یا غرق شدن یا گهری آوردن
کار تو مخاطره است خواهم کردن      یا سرخ کنم روی بدان یا گردن[۱]

منابع

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ هدایت، رضاقلی‌خان. «مجدالدین بغدادی». نصرت‌الله فروهر. در ریاض العارفین. به کوشش سید رضی واحدی و سهراب زارع. تهران: انتشارات امیرکبیر، سال ۲۰۰۹م. ص ۱۵۹. شابک ‎۹۷۸-۹۶۴-۰۰-۱۲۳۳-۸.