علی‌اکبر شیدا

میرزا علی‌اکبر شیدای شیرازی با لقب مسرور علی و شهرت-تخلُّص شیدا (۱۸۴۴، شیراز - ۱۹۰۶، تهران) مقام‌دار درباری قاجار، صوفی نعمت‌اللهی، موسیقی‌دان، ترانه‌سرا و شاعر ایرانی بود که به خوش‌نویسی و نوازندگی نیز پرداخت.

گفتاوردها

مونس هجران

بس که در جسم ضعیف و جان افگارم تویی		هر نفس کز دل برآرم، نالهٔ زارم تویی
از وجود تو سراپای وجود من پُر است		در دل و دیده، ای جان مهر و انوارم تویی
کس به چشمم در نمی‌آید به غیر از روی تو		گر هزاران‌اند خوبان یا که دلدارم تویی
خراب در عهد تو در چشمم نمی‌آید دگر		بختم ار خواب است، اندر چشم بیدارم تویی
نه مرا گفتار و نه کردار می‌باشد ز خود		هم تویی کردار من، هم نیز گفتارم تویی
مات و حیرانم به کار خویش رحمت کن به من		مصدر فعل من و سررشتهٔ کارم تویی
من نمی‌پایم مجال ناله از دست غمت		تا که همراه نفس در جان افگارم تویی
شکوه از دل تا به کی، از جان شکایت تا به چند		خود دل پر حسرت و جان گرفتارم تویی
روز روشن می‌برد رشک از شب یلدا اگر		مونس ایام هجران و شب تارم تویی

دربارهٔ او

• «علی‌اکبر شیدا موسیقی‌دان و شاعر و تصنیف‌ساز ایرانی که تصانیف او مقبول عامّه بود و عارف او را بر خود مقدَّم می‌دانست و از او به نیکی یاد کرده است. شیدا مردی درویش و وارسته بود، مختصر سه تاز می‌زد و خطِّ نستعلیق را هم خوش می‌نوشت. آهنگ‌ها و اشعارش بسیار مطلوب و دل‌نشین است، ولی صورتی نازیبا و قلبی پر از مهر وفا - که همواره به کمند عشق زیبارویان گرفتار بود - داشت. آهنگ‌های وی با آن که متجاوز ار پنجاه سال از تاریخ آن‌ها می‌گذرد، هنوز دارای لطف و جاذبه است.»
  • محمد معین