سعدالدین حموی

از ویکی‌گفتاورد

سعدالدین، محمد بن مؤید جُوَینی حَمَوی (۱۱۹۰، بحرآباد جوین – ۱۲۵۱، بحرآباد جوین) صوفی، فقیه، مؤلف و شاعر عربی-فارسی‌سرای ایرانی در نیمهٔ یکم سدهٔ هفتم هجری بود.[۱]

گفتاوردها[ویرایش]

* * *
دل وقت سماع ره به دلدار برد      جان را به سراپردهٔ اسرار برد
این نغمه چو مرکبی است مر روح ترا      بردارد و خوش به عالم یار برد[۱]
* * *
گر با غم عشق سازگار آید دل      بر مرکب آرزو سوار آید دل
گر دل نبود کجا وطن سازد عشق      ور عشق نباشد به چه کار آید دل[۱]
* * *
در دل ز فراق خستگی‌ها دارم      در کار ز چرخ بستگی‌ها دارم
با این همه غم تو نیز پیمان وفا      مشکن که جز این شکستگی‌ها دارم[۱]

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ هدایت، رضاقلی‌خان. «۲۴۷. سعدالدین حموی». در مجمع الفصحاء. ج. یکم. بخش دوم. به کوشش مظاهر مصفا. تهران: انتشارات امیرکبیر، سال ۲۰۰۲م. ص ۹۰۲.