نجم‌الدین ابوبکر، محمد زرکوب تبریزی (؟، تبریز - ۱۳۱۲، تبریز) صوفی و شاعر ایرانی بود. [۱]
| دشمن ما را سعادت یار باد | |
روز و شب با عز و نازش کار باد |
| هر که کافر خواند مارا، گو بخوان | |
او میان مؤمنان، دیندار باد |
| هرکه خاری می‌نهد در راه ما | |
خار ما در راه او گلزار باد |
| هر که چاهی می‌کند در راه ما | |
چاه ما در راه او هموار باد |
| هرکه ملک و مال ما را حاسد است | |
ملک و مالش در جهان بسیار باد |
| هر که را مستی زرکوب آرزوست | |
گو که ما مستیم او هشیار باد[۱] |
* * *
| تا طارم نُه سپهر آراسته‌اند | |
تا باغ جهان طبع پیراسته‌اند |
| در خار فزوده و ز گل کاسته‌اند | |
چه توان کردن که این چنین خواسته‌اند[۱] |
* * *
| از بود ونبود کل اشیاء در طلق | |
گویم سخنی فراخ کن سینه و حلق |
| بودی و نمودی است وجود اشیاء | |
بودش همه حق است و نمودش همه خلق[۱] |
* * *
| منم زرکوب و محصولم ز صنعت | |
بجز فریادی و بانگی نباشد |
| همیشه در میان زر نشینم | |
ولیکن هرگزم دانگی نباشد[۱] |
