حزین لاهیجی

محمدعلی بن ابی‌طالب لاهیجی شهرت‌یافته به حَزین لاهیجی با لقب‌های شیخ و مولانا (۱۶ ژانویه ۱۶۹۲، اصفهان - ۱۴ اکتبر ۱۷۶۶، بنارس) فقیه شیعه، صوفی، رساله‌نویس و شرح‌نویس فلسفی، زندگی‌نامه‌ و تاریخ‌نگار، شاعر و خوش‌نویس ایرانی در سدهٔ دوازدهم هجری بود که به نگارش در موضوعات گوناگون پرداخت.

گفتاوردها

با هرچه بود انس تو جای تو همان است

هر چیز هوای تو خدای تو همان است

* * *

کودک مشیمه را نشمارد به خویش نیک

دنیا به چشم مردم دنیا حقیر نیست

* * *

از صحبت صوفی منشان سوخت دماغم

ای باده‌پرستان ره میخانه کدامست

* * *

نومیدی عاشقان قدیم است

مخصوص به روزگار من نیست

* * *

کرد داغم نگه زاهد خاموش حزین

چه بگویم به من این صورت دیوار چه کرد

* * *

بنمای رخ چون دیده را گرم تماشا کرده‌ای

ار خوش بود مستوریت ما را چه رسوا کرده‌ای

* * *

تو و زهد خشک زاهد، من و عشق و مِی پرستی

تو و عیش هوشیاری، من و گریه‌های مستی

* * *

بازوی زال دنیا چند افکند به خاکت

بی‌درد پشت دستی نامرد پشت پایی

* * *

دولت طلبی دامن دل را مده از دست		شاید که برون آید از این بیضه همایی
نالیدن بلبل ز نوآموزی عشق است		هرگز نشنیدیم ز پروانه صدایی

* * *

پیاله می‌کشم امشب به طاق ابرویی

سبوکشان خرابات عشق را هویی

* * *