حزین لاهیجی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
* * *
* * *
* * *
* * *
* * *
* * *
* * *
* * *
* * *
* * *
محمدعلی بن ابیطالب لاهیجی شهرتیافته به حَزین لاهیجی با لقبهای شیخ و مولانا (۱۶ ژانویه ۱۶۹۲، اصفهان - ۱۴ اکتبر ۱۷۶۶، بنارس) فقیه شیعه، صوفی، رسالهنویس و شرحنویس فلسفی، زندگینامه و تاریخنگار، شاعر و خوشنویس ایرانی در سدهٔ دوازدهم هجری بود که به نگارش در موضوعات گوناگون پرداخت.[۱][۲]
گفتاوردها[ویرایش]
با هرچه بود انس تو جای تو همان است | هر چیز هوای تو خدای تو همان است[۱] |
کودک مشیمه را نشمارد به خویش نیک | دنیا به چشم مردم دنیا حقیر نیست[۱] |
از صحبت صوفی منشان سوخت دماغم | ای بادهپرستان ره میخانه کدامست[۱] |
نومیدی عاشقان قدیم است | مخصوص به روزگار من نیست[۱] |
کرد داغم نگه زاهد خاموش حزین | چه بگویم به من این صورت دیوار چه کرد[۱] |
بنمای رخ چون دیده را گرم تماشا کردهای | ار خوش بود مستوریت ما را چه رسوا کردهای[۱] |
تو و زهد خشک زاهد، من و عشق و مِی پرستی | تو و عیش هوشیاری، من و گریههای مستی[۱] |
بازوی زال دنیا چند افکند به خاکت | بیدرد پشت دستی نامرد پشت پایی[۱] |
دولت طلبی دامن دل را مده از دست | شاید که برون آید از این بیضه همایی | |
نالیدن بلبل ز نوآموزی عشق است | هرگز نشنیدیم ز پروانه صدایی[۱] |
پیاله میکشم امشب به طاق ابرویی | سبوکشان خرابات عشق را هویی[۱] |
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰۰ ۱٫۰۱ ۱٫۰۲ ۱٫۰۳ ۱٫۰۴ ۱٫۰۵ ۱٫۰۶ ۱٫۰۷ ۱٫۰۸ ۱٫۰۹ ۱٫۱۰ هدایت، رضاقلیخان. «حزین لاهیجی قُدِّسَ روحه». نصرتالله فروهر. در ریاض العارفین. به کوشش سید رضی واحدی و سهراب زارع. تهران: انتشارات امیرکبیر، سال ۲۰۰۹م. ص ۷۸. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۰۰-۱۲۳۳-۸.
- ↑ حزین لاهیجی، محمدعلی. بیژن ترقی. تهران: کتابفروشی خیام، سال ۱۹۸۳م/۱۳۹۲ش.