بهرامی سرخسی

ابوالحسن، علی بهرامی سرخسی (؟، سرخس - ۱۱۰۶م) ادیب، نویسنده، شاعر و زبان‌شناس ایرانی در سدهٔ پنجم هجری بود.

گفتاوردها

* * *

نگار من آن چون قمر بر صنوبر		نه مانی چنو کرد صورت نه آزر
دو خدش بسان دو ماه منقش		دو جعدش بسان دو شام معنبر
نه دیدی نه بینی چو روی و چو قدش		نگاری به کشمیر و سروی به کشمر

* * *

سر برکشیده شاه سپر غم ز گرد خویش		چون قبهٔ زمرد بر شاخکی نزار
یا سبز جامه‌ای که چو بر ما گذر کند		از ساق برکشد به کتف دامن و آزار

* * *

همیشه و خرم و آبد باد ترکستان		که قبلهٔ شمنان است و جایگاه بستان
بتان او همه گویا و شکرین سخن‌اند		به بوسه راحت جان و به غمزه آفت جان
یکی بیامد از ایشان و این دلم بربود		به جان و دل بنهاد آتشی زبانه‌زنان
بتی شمن‌کش و جادوفریب و سحرنما		به رخ بهار بهار و به مهر باد خزان
به جلوه اندر چون آهوی رمیده زیور		به رزم اندر چون شیر و اژدهای دمان
به زیر سایهٔ زلفش همه زیادت و سود		به زیر سایهٔ تیغش همه بلا و زیان
کشیده تیغش جان عدو کشیده بدم		دو زلف و جعدش باریده مشک بر خفتان
دو چشم تنگ و دهن تنگ و تنگدل به حدیث		شکسته زلف و به‌گاه سخن شکسته‌زبان
به غمزه تیر و مژه تیر و قد و قامت تیر		به رو کمان و به بازو فروفگنده کمان
از آن کمانش کمان گشته پشت عاشق او		وزین کمانش عدو گشته از شمار کمان
میان ندارد گویی به گاه بی‌کمری		به خامشی درگویی که نیستیش دهان
بدان زمان که سخن برگشاد و بست کمر		سخن دلیل دهان شد کمر دلیل میان
دلم ببرد و دل خویش را نداد به من		برفت و مانده غم عشق و آتش هجران
دلم تنور شد و هردو چشم چشمهٔ آب		چگونه خاست گه نوح جز چنین طوفان
چه نامه‌ای است رخانم نبشته از غمش عشق		ز خون دیده مر آن نامه را زده عنوان

* * *

کار جهان بود به همه حال دردسر		بی‌کردن خطر نشود مرد با خطر
محنت بسان آتش تیزست و کس ندید		هیچ آتشی که میل نبودش سوی زیر
نیکی به نسبت پدران مرد را چه سود		آن بد بود که مرد کند نسبت از پدر

* * *

بر روی برف زاغ سیه را نگاه کن		چون زلف بر رخ بتم آن شمسهٔ سیاه
یا چون یکی بساط فگنده حواصلی		افگنده جای جای برو رویهٔ سیاه

* * *

ما هر دو بتا گل دو رنگیم		بنگر به چه خواهمت صفت کرد
یک نیمهٔ آن تویی به سرخی		وان نیم دگر منم چنین زرد