ازرقی هروی

جعفر بن اسماعیلِ ورّاقِ هِرَوی با لقب زین‌الدین و کنیهٔ ابوبکر، شهرت-تخلص‌گرفته به اَزرَقی هروی (۱۰۷۲، هرات - ۱۱۳۲م، هرات) صوفی و شاعر فارسی‌سُرای خراسانی در سدهٔ پنجم/ششم هجری بود.

گفتاوردها

۱

گر نعل سمند تو بر آتش ساید		زو چشمهٔ خصر در زمان بگشاید
ور خصم تو در آینهٔ رخ بنماید		دست اجل از آینه بیرون آید

۲

عشق تو مرا توانگری آرد بر		از دیدهٔ لؤلؤ از دو رخسار به زر
با عشق توأم عیش خوشست ای دلبر		آری ز توانگری چه باشد خوشتر

۳

ای گلرخ سرو قامت ای مایهٔ ناز		بر تو ز نماز و روزه رنجیست دراز
چندین به نماز و روزه تن را مگذار		بر گل نبود روزه و بر سرو نماز

۴

تا ز ابر فراق تو ببارید تگرگ		بر شاخ امید ما نه بر ماند و نه برگ
دیدم نه به اختیار خود هجر تو را		مردم نه به اختیار خود بیند مرگ

۵

ناشاد مرا ای بت نوشاد مکن		نیکویی کن مرا به بد یاد مکن
مر خصم مرا از غم من شاد مکن		از داد خدا بترس و بیداد مکن

۶

از جور و ستیز تر به هر بیهده‌ای		در هر نفس از سینه برآرم سده‌ای
ای روی تو در دو چشم هی بتکده‌ای		مردی نبود ستیزه با دلشده‌ای

۷

تا من شدم از هوا قرین هوسی		جز ناله ز بنده بر نیامد نفسی
فریادرسم نیست به غیر از تو کسی		فریاد ز دست چون تو فریادرسی

۸

ای شمع که پیش نور دودآوردی		یعنی که خط ارچه خوش نبود آوردی
گر دود دل منست دیرت بگرفت		ور خط به خون ماست زود آمدی