محمدقاسم قاسمی گنابادی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
←شعرها: اصلاح نشانی وب |
جز افزودن پیوند برای خروج از بن بست، ابرابزار |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''[[w:محمدقاسم قاسمی گنابادی|محمدقاسم قاسمی گنابادی]]''' ( |
'''[[w:محمدقاسم قاسمی گنابادی|محمدقاسم قاسمی گنابادی]]''' (۱۵۳۲–۱۵۷۴م) [[شاعر]] فارسی [[ایرانی]] در سدهٔ دهم قمری بود. |
||
== شعرها == |
== شعرها == |
||
خط ۹: | خط ۹: | ||
{{ب|سخن را بجایی رسانم کمند|که احسنت گوید سپهر بلند}} |
{{ب|سخن را بجایی رسانم کمند|که احسنت گوید سپهر بلند}} |
||
{{ب|اگر من ز ارباب نامی نیم|به حسن سخن چون نظامی نیم}} |
{{ب|اگر من ز ارباب نامی نیم|به حسن سخن چون نظامی نیم}} |
||
{{ب|ز گفتار فردوسی پاکزاد|اگر ماند نام جم و کیقباد}} |
{{ب|ز گفتار [[فردوسی]] پاکزاد|اگر ماند نام جم و کیقباد}} |
||
{{ب|امید است این نامه چون نگار|بماند ز نام تو در روزگار}} |
{{ب|امید است این نامه چون نگار|بماند ز نام تو در روزگار}} |
||
{{پایان شعر}} |
{{پایان شعر}} |
||
{{شعر}} |
{{شعر}} |
||
{{ب|گلزار جهان تهی کن از خار|کان غیرت صد هزار گلزار}} |
{{ب|گلزار [[جهان]] تهی کن از خار|کان غیرت صد هزار گلزار}} |
||
{{ب|روزی که ببوی گل شود مست |خاری نزند به دامنش دست |
{{ب|روزی که ببوی گل شود مست |خاری نزند به دامنش دست}} |
||
{{ب|شد ساعد سیم نازنینش |چون نال قلم در آستینش |
{{ب|شد ساعد سیم نازنینش |چون نال قلم در آستینش}} |
||
{{ب|شد |
{{ب|شد مهرهٔ پشت آن سمنبر|چون رشته دُر ز پای تا سر}}<ref>https://www.vajehyab.com/dehkhoda/قاسمی+گنابادی</ref> |
||
{{پایان شعر}} |
{{پایان شعر}} |
||
== منابع == |
== منابع == |
||
[[رده:اهالی ایران|ق]] |
[[رده:اهالی ایران|ق]] |
||
[[رده:اهالی گناباد|ق]] |
[[رده:اهالی گناباد|ق]] |
نسخهٔ ۹ اکتبر ۲۰۱۶، ساعت ۰۸:۵۱
محمدقاسم قاسمی گنابادی (۱۵۳۲–۱۵۷۴م) شاعر فارسی ایرانی در سدهٔ دهم قمری بود.
شعرها
سخن را چنان پایه کردم بلند | کزو لوح محفوظ شد بهرهمند | |
سخن را در این دیر فانی بقاست | سخن جاودان است باقی فناست | |
سخن از سپهر برین آمده | ز لوح و قلم بر زمین آمده | |
سخن گر نبودی در اقلیم جود | نه لوح آمدی نه قلم در وجود | |
سخن را بجایی رسانم کمند | که احسنت گوید سپهر بلند | |
اگر من ز ارباب نامی نیم | به حسن سخن چون نظامی نیم | |
ز گفتار فردوسی پاکزاد | اگر ماند نام جم و کیقباد | |
امید است این نامه چون نگار | بماند ز نام تو در روزگار |
گلزار جهان تهی کن از خار | کان غیرت صد هزار گلزار | |
روزی که ببوی گل شود مست | خاری نزند به دامنش دست | |
شد ساعد سیم نازنینش | چون نال قلم در آستینش | |
شد مهرهٔ پشت آن سمنبر | چون رشته دُر ز پای تا سر |