لویی پاستور
لویی پاستور (۲۷ دسامبر ۱۸۲۲ – ۲۸ سپتامبر ۱۸۹۵)، دانشمند میکروبیولوژی، شیمیدان، کاشف سِرُم ضدِّ هاری و مخترع روش پاستوریزه‌کردن.
دارای منبع
[ویرایش]- «بدون برکت بی‌پایان و جاودانه آفریدگار، کجا خواهند بود چشمه‌های زلال حرمت انسانی، تا همه را به‌یک‌سان سیراب نمایند؟»
- سخن‌رانی به مناسبت پذیرفته‌شدن در آکادمی فرانسه - ۲۷ آوریل ۱۸۸۲
- «خوشبخت آنکه معبودی را در درون خویش می‌پرستد و در پی تحقق آرمانی پسندیده گام می‌نهد؛ هنر، دانش، عشق به‌میهن و یا عفاف مذهبی، همگی سرچشمه جوشان اندیشه‌های بزرگ و اعمال سترگ‌اند و همگی از پرتو لایزال الهی منورند.»
- سخن‌رانی به مناسبت پذیرفته‌شدن در آکادمی فرانسه - ۲۷ آوریل ۱۸۸۲
- «در صحنه مشاهدات، بخت به یاری اندیشه‌های پیشرو وارد میدان می‌شود.»
- سخن‌رانی در دانشگاه لیل - ۷ دسامبر ۱۸۵۴
- «من برای آشکار ساختن اسرار، به‌مرحلی‌ای رسیده‌ام که پرده‌ها لحظه به‌لحظه نازک و نازک‌تر می‌شوند.»
- The Epic Story of the Deadliest Plague In History (2004) by John M. Barry
بدون منبع
[ویرایش]- «آنچه زنده‌است از زندگی پدید آمده.»
- «این اکسیژن است که شراب می‌اندازد.»
- «این غلبه بر مشکلات است که مرد را به‌قهرمانی می‌رساند.»
- «تمدن، زاییدهٔ اقتصاد برتر نیست، در هنر و ادب و اخلاق هم باید متمدن بود و برتری داشت.»
- «حیرت‌زدگی اولین گام به‌سوی شناخت است.»
- «رخ‌دادهای ناگهانی، جاده‌صاف کنِ ظهورِ از پیش فراهم شدهٔ حیات است.»
- «من می‌خواهم رمز موفقیتم را برایتان فاش کنم. تمام توان و نیروی خود را مدیون استقامت و پایداری خود هستم.»
- «نگذارید با انتقادات مخرب و بیهوده، دامانتان لکه‌دار شود.»
- «هرچه بیشتر در سرشت طبیعت اندیشه کردم، از خلاقیت خالق نیز بیشتر متحیر و شگفت‌زده شدم.»
- «شانس به سراغ ذهن‌های آماده می‌رود.»
- «در هر حرفه‌ای که هستید نه اجازه دهید که به بدبینی‌های بی حاصل آلوده شوید و نه بگذارید که بعضی لحظات تاسف بار که برای هر ملتی پیش می‌آید، شما را به یاس و نامیدی بکشاند. در آرامش حاکم بر آزمایشگاه‌ها و کتابخانه هایتان زندگی کنید. نخست از خود بپرسید:من برای خودآموزی و یادگیری چه کرده‌ام؟ سپس همچنان که پیشتر می‌روید بپرسید:من برای کشورم چه کرده‌ام؟ و این پرسش را آن قدر ادامه دهید تا به این احساس شادی بخش و هیجان انگیز برسید که شاید سهم کوچکی در پیشرفت اعتلای بشریت داشته‌اید. اما هر پاداشی که زندگی به تلاشهایمان بدهد یا ندهد، هنگامی که به پایان تلاش هایمان نزدیک می‌شویم؛ هر کدام از ما باید حق آن را داشته باشیم که بگوییم:من هر چه در توان داشته‌ام، انجام داده‌ام...»
