یدالله مفتون امینی

یدالله مفتون امینی (۱۲ ژوئن ۱۹۲۶، هولاسو شاهین‌دژ-۱۴۰۱) وکیل و شاعر ایرانی است.

گفتاوردها

• «اگر شاعر به موردی برسد که برایش تاثرانگیز باشد، هیچ‌وقت برای سرودن از آن دیر نیست، چنان‌که هنوز از شهیدان و مبارزان می‌توان گفت.»
• «هنوز هم برای آرش شعر می‌گویند و با اینکه سه هزار سال از او می‌گذرد، اما این موضوع‌ها و شعرها کهنه نمی‌شوند، چراکه فداکاری در اوج خود در تاریخ جلوه کرده و هیچ وقت فراموش نمی‌شود.»
  • ۸ اوت ۲۰۰۵/ ۱۷ مرداد ۱۳۸۴؛ «در گفت‌وگویی با بخش ادب، ایسنا»

سرگشته

ما داغدیدگان که ز دنیا بریده‌ایم		چون لاله رَخت خویش به صحرا کشیده‌ایم
یک چند الفتی به دل خویش داشتیم		حالی دریغ، کز دل خود هم رمیده‌ایم
بسی روزها گذشت که در دشت آرزو		سرگشته همچو باد به هر سو دویده‌ایم
با این دل بلاکش پردرد و ناامید		چون کودک یتیم نوازش ندیده‌ایم
دردا که در بهار پر آشوب زندگی		گویی نهال در ره توفان خمیده‌ایم
از بیم نیستی، دل ما را فراغ نیست		ما آن حباب بر سر موج آرمیده‌ایم
ای باغبان حسن، خدا را عنایتی		چندین بهار رفت که ما گل نچیده‌ایم
بی‌بهره از وصال به شب‌های ماهتاب		چون سایه پای غرقهٔ نازت خزیده‌ایم
فکر بلند و همّت عالی نگر که ما		در باغ دهر سرو همایون گزیده‌ایم
مفتون! کسی حسادت بی‌جا نمی‌کند		خوش باش گویی آنکه به جایی رسیده‌ایم

گفتاوردها دربارهٔ او

• «آشنایی‌ام با یدالله مفتون امینی به بیش از نیم قرن قبل بازمی‌گردد… اگر مفتون آن سال‌ها را می‌دیدید همیشه کاغذ و قلم به دست داشت و اغلب گوشه‌ای در خود فرورفته بود… یکی از ویژگی‌های قابل توجه مفتون، طنزی بسیار قوی است که جزئی از وجود وی شده. حتی زنده یاد عمران صلاحی دربارهٔ ایشان می‌گفت که من طنزهایم را همیشه از او وام می‌گیرم… از اخلاق و ویژگی‌های فردی این دوست دیرینه که بگذریم در ارتباط با شعر وی، دو ویژگی زبانی خودنمایی می‌کند. نخست سهل و ممتنع بودن اشعار اوست که آنها را برای همگان قابل فهم می‌کنم. دوم، طنزی است که ردپایش را می‌توان در تمام آثارش و به واسطه تسلط بر ادبیات کلاسیک دید.»
  • فخرالدین پورنصری نژاد، ۱۳۹۵