شهریار (شاعر): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز ویرایش Mahdiz واگردانده شد به آخرین تغییری که Sahim انجام داده بود |
||
خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
نه همه تنور سوز دل شهریار دارد/ |
نه همه تنور سوز دل شهریار دارد/ |
||
==پیوند به بیرون== |
==پیوند به بیرون== |
||
{{ویکیپدیا}} |
|||
شعر معروف شهریار* |
|||
علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را |
|||
که به ماسوا فکندی همه سایهی هما را |
|||
دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین |
|||
به علی شناختم به خدا قسم خدا را |
|||
به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند |
|||
چو علی گرفته باشد سر چشمهی بقا را |
|||
مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ |
|||
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را |
|||
برو ای گدای مسکین در خانهی علی زن |
|||
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را |
|||
بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من |
|||
چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا |
|||
بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب |
|||
که علم کند به عالم شهدای کربلا را |
|||
چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان |
|||
چو علی که میتواند که بسر برد وفا را |
|||
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت |
|||
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را |
|||
بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت |
|||
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را |
|||
به امید آن که شاید برسد به خاک پایت |
|||
چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را |
|||
چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان |
|||
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را |
|||
چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم |
|||
که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را |
|||
«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی |
|||
به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را» |
|||
ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب |
|||
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا |
|||
{{ناتمام}} |
{{ناتمام}} |
نسخهٔ ۵ اکتبر ۲۰۱۱، ساعت ۱۷:۴۳
سید محمدحسین بهجت تبریزی، متخلص به بهجت و سپس شهریار، شاعر ایرانی سراینده اشعار فارسی و آذری. زادروز: (۱۲۸۵ خورشیدی) در روستای خشگناب در اطراف تبریز. شهریار در تاریخ (۲۷ شهریور ۱۳۶۷ خورشیدی) درگذشت.
دارای منبع
- «آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا// بیوفا حالا که من افتادهام از پا چرا»
- کلیات دیوان شهریار؛ انتشارات نگاه، ۱۳۷۰
- «کلماتت چو تیشه فرهاد// میشکافند بیستون دلم»
- در وصف نمازجمعه رفسنجانی
- «مرا هر گه بهار آید به خاطر یاد یار آید//به خاطر یاد یار آید مرا هرگه بهار آید»
- کلیات دیوان شهریار؛ انتشارات نگاه
- «ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن //در گوشه میخانه هم مارا تو پیدا میکنی»
بدون منبع
- «از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران// رفتم از کوی تو اما عقب سر نگران»
- «جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را// نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را»
- «سلام ای شهر شیخ و خواجه شیراز// سلام ای مهد عشق و مدفن راز// سلام ای شهر عشق و آشنایی// سلام ای آشیان روشنایی// به عشق حافظ فیاض شیراز// صفا کردید با این کعبه راز// تو ای شیراز جادارد ببالی// ولی دانم که گاه از دل بنالی// که دیگر باره چون سعدی نزادی// به دنیا حافظ دوم ندادی»
- «لیک از یک نفر چهکار آید// از یکی گل کجا بهار آید»
- «ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی// تو بمان با دگران وای به حال دگران»
- «اززندگانی ام گله دارد جوانی ام //شرمنده جوانی ام از این زندگانی ام
- «گیاه دانهٔ عشقم، فشرده در دل خاک چنان که دم به دم من بدمند میرویم»
بدون منبع
مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد/ تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد/ نه بلای جان عاشق شب هجرتست تنها/ که وصال هم بلای شب انتظار دارد تو که از می جوانی همه سرخوشی چه دانی/ که شراب ناامیدی چقدر خمار دارد/ نه به خود گرفته خسرو پی آهوان ار من/ که کمند زلف شیرین هوش شکار دارد/ مژه سوزن رفو کن نخ او ز تار مو کن/ که هنوز وصلهی دل دو سه بخیه کار دارد/ دل چون شکسته سازم ز گذشتههای شیرین/ چه ترانههایه محزون که به یادگار دارد/ غم روزگار گو رو، پی کار خود که ما را/ غم یار بیخیال غم روزگار دارد/ گل آرزوی من بین که خزان جاودانیست/ چه غم از خزان آن گل که ز پی بهار دارد/ دل چون تنور خواهد سخنان پخته لیکن/ نه همه تنور سوز دل شهریار دارد/
پیوند به بیرون
این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکیگفتاورد کمک کنید. |