هوشنگ چالنگی
هوشنگ چالنگی (۲۹ مرداد ۱۳۲۰ – ۲ آبان ۱۴۰۰) شاعر و نویسندهٔ ایرانی بود. او فعالیت حرفه‌ای خود را از دهه ۱۳۴۰ آغاز کرد. چالنگی از پایه‌گذاران شعر موج نو و شعر دیگر[۱] و پدرخواندهٔ شاعران موسوم به شعر ناب به‌شمار می‌آید.
گفتاوردها
[ویرایش]- «مخاطبان شعر در بهترین نقطه شناسایی شعر قرار دارند و در این میان مخاطب متبحر و باهوش می‌تواند در تعیین تکلیف وضعیت شعر حضور تأثیرگذار داشته باشد.»[۲]
- «اگر شعر فقط یک تأویل فلسفی داشته باشد، نمی‌تواند موجودیت پیدا کند».[۳]
اشعار
[ویرایش]- آیا آنجا که می‌ایستی
- حکایت جان‌هایی‌ست
- که در انتظار نوبت خویش‌اند
- تا گر بگیرند.
- آیا آنجا که می‌گذری
- انبوهی‌ی رودهاست
- که گلوی مردگان را
- می‌جویند و باز پس نمی‌دهند.
- کمانداران و آبزیان
- غرق می‌شوند دست در آغوش
- صدای مرا می‌شنوند
- که نمی‌خواستم بمیرم.[۴]
- کنون دیگر بیرقی بر آبم
- چشم می‌بندم و با گردنم
- رعشه‌هایم را هنجار می‌کنم
- آیا روح به علف رسیده‌است
- پس برمی‌گردم و ببینم
- که میان گوش‌های باد ایستاده‌ام
- تا این ماهی بغلتد و
- پلک‌های من ذوب شوند
- آه من می‌دانم
- فرورفتن یال‌های من در سنگ
- آیندگان را دیوانه خواهد کرد
- و از ریشه این یال‌های تاریک
- روزی دوست فرود می‌آید و
- تسلیت دوست را می‌پذیرد
- اکنون چشم ببندم و کشف کنم
- ستاره‌ای را که اندوهگینم می‌کند.[۵]
- اما هنوز پرنده‌ای می‌نالد
- بر شاخسار دور
- نزدیک با ستاره مهجور
- و سایه‌های هر چه درختان
- در گریه‌های من
- پنهان سایه‌سار بلوطان
- آن‌قدر خنده‌های مَه را دیدم
- آن قدر گریه‌های بلوطان را با مَه
- و سایه‌های هر چه درختان
- در خنده‌های من
- بر شاخسار دور
- نزدیک با ستاره مهجور (از دفتر آبی ملحوظ)[۶]
منابع
[ویرایش]- ↑ «هوشنگ چالنگی، شاعر نوپرداز و پژوهشگر ادبی درگذشت». صدای آمریکا. بازبینی‌شده در ۲۰۲۱-۱۰-۲۵.
- ↑ «هوشنگ چالنگی درگذشت». ایسنا. بازبینی‌شده در ۱۴۰۰-۰۸-۱۱.
- ↑ «هوشنگ چالنگی درگذشت». ایسنا. بازبینی‌شده در ۱۴۰۰-۰۸-۱۱.
- ↑ «هوشنگ چالنگی؛ کسی که جذب شعر بود، نه شاعران». رادیو فردا. بازبینی‌شده در ۱۴۰۰-۰۸-۱۱.
- ↑ «هوشنگ چالنگی؛ کسی که جذب شعر بود، نه شاعران». رادیو فردا. بازبینی‌شده در ۱۴۰۰-۰۸-۱۱.
- ↑ «هوشنگ چالنگی درگذشت». ایسنا. بازبینی‌شده در ۱۴۰۰-۰۸-۱۱.
