ناصر علی سرهندی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
ناصر علی سرهندی با لقب صائبای ثانی و تخلُّص علی (۱۶۳۷–۲۹ مارس ۱۶۹۷) شاعر فارسیزبان هندی بود.
گفتاوردها[ویرایش]
نخفتم یک شب از خندیدن دل | که دیر سومناتم بود منزل | |
بتی میگفت پنهان با برهمن | خدای من تویی ای بندهٔ من | |
مرا بر صورت خود آفریدی | برون از نقش خود آخر چه دیدی |
* * * |
از دهر ترنم بلا میشنوم | آواز مخالف همه جا میشنوم | |
جز دل شکنی نوازش گردون نیست | زین دایره بانگ آشنا میشنوم |
* * * |
خوبان ز غم و غصه نجاتم دادند | «در ظلمت شب آب حیاتم دادند» | |
از داغ دلم جهان چراغان کردند | در عالم دیدار براتم دادن |
* * * |
آن شعله که یاقوت دلم را رنگست | گوهر بمحیط است و شرر در سنگست | |
روشن شده زو جهان و غافل همه خلق | این معنی رنگین چقدر بیرنگست |
* * * |
چه خوش بود که خرامان درون خانه درآیی | بقدر نیم نگه بند آن نقاب گشایی | |
بشوخی تو غزالی درین ختن نشنیدم | چو بوی جامه بجای خودی و در همه جایی | |
هزار شیوهٔ نازست شاهدان دگر را | تویی که دل بری از عاشقان و رخ ننمایی[۱] |
منابع[ویرایش]
- ↑ ذبیحالله صفا. تاریخ ادبیات ایران. ج. چهارم. چاپ هفتم. تهران: انتشارات فردوس، ۱۳۸۹. ۴۶۱. شابک ۹۷۸۹۶۴۳۲۰۴۷۵۴.