ناصر علی سرهندی

ناصر علی سرهندی با لقب صائبای ثانی و تخلُّص علی (۱۶۳۷–۲۹ مارس ۱۶۹۷) شاعر فارسی‌زبان هندی بود.

گفتاوردها

نخفتم یک شب از خندیدن دل		که دیر سومناتم بود منزل
بتی می‌گفت پنهان با برهمن		خدای من تویی ای بندهٔ من
مرا بر صورت خود آفریدی		برون از نقش خود آخر چه دیدی

* * *

از دهر ترنم بلا می‌شنوم		آواز مخالف همه جا می‌شنوم
جز دل شکنی نوازش گردون نیست		زین دایره بانگ آشنا می‌شنوم

* * *

خوبان ز غم و غصه نجاتم دادند		«در ظلمت شب آب حیاتم دادند»
از داغ دلم جهان چراغان کردند		در عالم دیدار براتم دادن

* * *

آن شعله که یاقوت دلم را رنگست		گوهر بمحیط است و شرر در سنگست
روشن شده زو جهان و غافل همه خلق		این معنی رنگین چقدر بی‌رنگست

* * *

چه خوش بود که خرامان درون خانه درآیی		بقدر نیم نگه بند آن نقاب گشایی
بشوخی تو غزالی درین ختن نشنیدم		چو بوی جامه بجای خودی و در همه جایی
هزار شیوهٔ نازست شاهدان دگر را		تویی که دل بری از عاشقان و رخ ننمایی