ذبیحالله صفا
ظاهر
سیّد ذبیحالله صفا (۷ مه ۱۹۱۱، شهمیرزاد - ۲۹ آوریل ۱۹۹۹، لوبک) دکترای زبان و ادبیات فارسی، مقالهنویس، روزنامهنگار، پژوهشگر، مؤلف، متنویرای کهن و شاعر ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها
[ویرایش]به هنگام دمسردی روزگار | یتیمی چو یابید بیبرگ و بار | |
ز جان و جهان دست برداشته | به لؤلؤی تر دامن انباشته | |
به یاد من او را ببوسید چشم | نشانیدش آن آتش آه و خشم | |
که آن آهش آوای جان من است | سرشک روانش روان من است | |
من آن اشک گریندهٔ چشم ویام | من آن ناله و آه و خشم ویام[۱] |
گفتاوردها دربارهٔ او
[ویرایش]- «بعد از مرحوم ذبیحالله صفا تا آنجایی که تاریخ ادبیات ایران را ثبت و ضبط کرد یک نفر پیدا نشد که آن را ادامه بدهد. باور کنید صفا که تا دوران صفویه پیش آمد، بعد از صفویه تا روزگار حاضر را اگر کسی همان طرح را دنبال کند، یک مجموعه درجه یک در نوع خودش خواهد شد. این هم فقط یک ادعا بوده و کسی این توان را در خودش ندید که ادامه تاریخ ادبیات ذبیحالله صفا را بنویسد.»
- علیاصغر دادبه، ۱۳۹۳[۲]
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. چهارم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۲۲۹۵. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.
- ↑ سایر محمدی، «چراغ فلسفه در ایران هرگز خاموش نشد: گفت و گو با اصغر دادبه، استاد فلسفه اسلامی و ادبیات عرفانی»، روزنامه ایران، شمارهٔ ۵۷۵۸، ۹ مهر ۱۳۹۳، صفحهٔ ۸.
این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکیگفتاورد کمک کنید. |