میشائل هانکه
میشائل هانکه (زاده ۲۳ مارس ۱۹۴۲) کارگردان و فیلمنامه‌نویس اتریشی است.
گفتاوردها
[ویرایش]- من سعی می‌کنم به واقعیت نزدیک‌تر شوم، به تضادها نزدیک شوم. دنیای سینما می‌تواند یک دنیای واقعی باشد تا یک دنیای رویایی.
- واقعاً دو نوع خنده از طرف تماشاگر وجود دارد. خنده شناسایی وجود دارد که یعنی چیزهایی را ببینی که با آنها آشنایی و به خودت بخندی اما خنده هیستریک هم هست؛ راهی برای کنار آمدن با چیزهایی که می‌بینیم و ما را ناراحت می‌کنند.
- و من باور ندارم که بچه‌ها معصوم هستند. در حقیقت، هیچکس با جدیت این را باور ندارد. فقط به زمین بازی بروید و بازی بچه‌ها را در جعبه شنی تماشا کنید! مفهوم رمانتیک بچه شیرین تنها این است که والدین آرزوهای خود را فرافکنی می‌کنند.
- چیزی که من دوست دارم، فیلم‌هایی هستند که من را جدی می‌گیرند که با من احمق‌تر از من رفتار نمی‌کنند.
- معمولاً موسیقی برای پنهان کردن مشکلات یک فیلم استفاده می‌شود.
- من تمام فیلم‌هایم را آزمایش در نظر می‌گیرم.
- می‌خواهم شفافش کنم. اینجور نیست که من از سینمای جریان اصلی بیزار باشم. کاملاً خوب است. بسیاری از مردم هستند که نیاز به گریز دارند؛ چون در شرایط بسیار سختی هستند؛ بنابراین نیاز دارند که از دنیا فرار کنند اما این ربطی به شکل هنری ندارد.
- یک فیلم بلند بیست و چهار دروغ در ثانیه است.
- هنرمند کسی است که باید به‌جای پاسخ دادن، سوال مطرح کند. من پیامی ندارم.
- کاری که ما برای شخصی دیگر می‌کنیم، مهم‌تر از حسی است که نسبت به او داریم.
- من و پدرم رابطه خوبی داشتیم. بسیار بی‌دغدغه بود. او خیلی شوخ‌طبعی داشت. کمی شبیه من بود؛ گرچه ریش نداشت. او ظاهر خیلی باوقاری شبیه به یک مرد بریتانیایی داشت.
- فکر می‌کنم کمی ساده‌انگارانه است که اثری را از طریق روانشناسی خالق آن توضیح دهیم. به بیانی دیگر، اینکه هانکه مشکل مشکلات عاطفی دارد؛ بنابراین، نباید فیلم‌هایش را جدی بگیرم. با استفاده از این استدلال، بیننده از چالش‌های فیلم می‌گریزد.
- سینمای جریان اصلی فقط برای این سوالاتی را مطرح می‌کند که سریع پاسخی برایشان مهیا کند که بتوانند تماشاگر را با خیالی آسوده به خانه بفرستند. اگر ما حقیقتاً این پاسخ‌ها را داشتیم، آنوقت جامعه بسیار متفاوت از آنچه هست، دیده می‌شد.
- این بیماری منتقدان است که همینکه برچسبی به کسی می‌زنند، بسیار دشوار است دیدگاهشان را تغییر دهیم. این تبلی‌ست.
- همه فیلم‌ها به شکلی به بیننده حمله می‌کنند.