میرزا محمد بن محمدرضا مجذوب تبریزی با لقب شرف‌الدین (؟ - ۱۶۸۲) شاعر، صوفی و آموزگار ایرانی بود. [۱]
| خانقاهی که به خرجش نکند دخل وفا | |
صرفهٔ وقت در آن است که میخانه شود[۱] |
* * *
| گره بسته‌ای داشت طفلی به دست | |
بیفکند و اندر کمینش نشست |
| روان طفل دیگر ربودش ز جا | |
چو بگشود در وی نبد جز هوا |
| گره بسته دنیا و طفل آن دنی است | |
بگویش که چیزی در آن بسته نیست[۱] |
* * *
| آتشی شب در نیستانی فتاد | |
سوخت چون عشقی که در جانی فتاد |
| شعله تا مشغول کار خویش شد | |
هر نیی شمعِ مزار خویش شد |
| نی به آتش گفت کاین آشوب چیست | |
مر ترا زین سوختن مطلوب چیست |
| گفت آتش بی‌سبب نفروختم | |
دعوی بی معنیات را سوختم |
| زانکه می‌گفتی نیام با صد نمود | |
همچنان دربند خود بودی که بود |
| با چنین دعوی چرا ای کم عیار | |
برگ خود می‌ساختی هر نوبهار |
| مرد را دردی اگر باشد خوش است | |
درد بی دردی علاجش آتش است[۱] |
