منوچهر مظفریان
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
پیشکش
نقد دل
چشمهٔ درد
نماز
چه کنم؟
منوچهر مظفریان (۲۴ ژوئن ۱۹۳۲، کازرون - ۶ دسامبر ۲۰۰۶، شیراز) شاعر، آموزگار، استاد دانشگاه، مقالهنویس، پژوهشگر ادبی و مؤلف ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها[ویرایش]
دوزخ که شرار قلب بدخواهان است | رضوان که نعیم رحمت یزدان است | |
بر دشمن و دوست پیشکش باد که عشق | بالاتر از این عوالم دونان است[۱] |
اول سخن حدیث دل، سوختن است | لب از غم او به غیر او، دوختن است | |
این ناسره نقد دل سودایی خویش | بازار هنر بردن و بفروختن است[۱] |
از خویشتن خویش، تهی باید بود | پاکیزه چون ماه خرگهی باید بود | |
از چشمهٔ درد، خون دل باید خورد | بر درگهِ قرب جان، رهی باید بود[۱] |
تن خوشبو کن به عطر گلریز نماز | جان آینه، با نور دل آویز نماز | |
پیوند تو استوار سازد با دوست | شب خیزی و نغمهٔ شب آویز نماز[۱] |
سرگشتهٔ سرنوشت خویشم، چه کنم؟ | آشفتهٔ خاطر پریشم، چه کنم؟ | |
بار غم دوریات، کشیدم امروز | فردا رانی اگر ز پیشم، چه کنم؟[۱] |
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. دوازدهم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۸۰. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.