محمدعلی بهمنی

از ویکی‌گفتاورد

محمدعلی بهمنی (۱۶ آوریل ۱۹۴۲، دزفولشاعر ایرانی است.[۱]

گفتاوردها[ویرایش]

  • «پدرم کار کردنم را می‌پسندید و مادرم درس خواندم را، با اینکه امروز [۱۳۷۳ش] در شهر بندرعباس چاپخانهٔ کوچکی دارم، اما خصایص و روحیات کارگری خود را همچنان حفظ کرده‌ام… از خستگی کار در چنین محیطی لذت می‌برم، الفبای زندگی و حروف را هم در این کلاس آموخته‌ام.»[۱]
  • «نه از خودم فرار کرده‌ام / نه از شما / به جستجوی کسی رفته‌ام که / مثل هیچ‌کس نیست / نگران نباشید / یا با او / بازمی‌گردم / یا او / بازم / می‌گرداند / تا مثل شما زندگی کنم.»
  • «باران زنی ست که ابر خانه می باردش.»
  • «چیزی گم است در من از آرزو فراتر.»
  • «شبانه های مرا می شود سحر باشی؟»
  • «و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید.»
  • «گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست.»
  • «دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش»
  • «به هر کجا که تو باشی هوای من آنجاست.»
  • «از حال من مپرس که بسیار خسته ام.»
  • «پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست.»

منابع[ویرایش]

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. اول. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۶۳۵. شابک ‎۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.