عبدالحسین مونس شیرازی
ظاهر
میرزا عبدالحسین بن علی نعمتاللهی شیرازی با تخلُّص مونس، لقب مونس علیشاه، لقب پدری ذو الرّیاستین (۹ مه ۱۸۷۳، شیراز - ۱۴ ژوئن ۱۹۵۳، تهران) صوفی، قطب نعمتاللهی، شاعر عرفانی، مؤلف و روزنامهنگار ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها
[ویرایش]عیان شد روی آن ماه از نقاب، آهسته آهسته | ز ابری شد هویدا آفتاب، آهسته آهسته | |
چو خوی، بر عارضش دیدم، خرد گفتا عجایب بین | که گردیده قرین، آتش به آب، آهسته آهسته | |
کباب دل نمود از آتش رویش، که گویی شد | به هفتم چرخ، دود آن کباب، آهسته آهسته | |
به تیز غمزه، کرد صید اول، پس به گیسویش | فکند او گردن جان را طناب، آهسته آهسته | |
ز ابر زلف و خط سبز و دود آه مظلومان | شد آخر منکسف آن آفتاب، آهسته آهسته | |
هجوم آورده از پیری به من نسیان و بیماری | ببرد از دل، دگر یاد شباب، آهسته آهسته | |
ز مونس شد روان، تا راند محمل مونس دیرین | بران ساربان، بهر تواب، آهسته آهسته[۱] |
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. چهارم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۳۴۶۴. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.