حیران خانم

حیران خانم دُنبُلی (۱۷۹۰، نخجوان - ۱۸۴۸، تبریز) شاعر آذری-فارسی‌سرای ایرانی کردتبار بود.^[۱] ^[۲]

گفتاوردها

افسانهٔ ما

حال ما را که کند عرش به جانانهٔ ما		شود آگاه ز حال دل دیوانهٔ ما
جرعه نوشیم ز خُمخانهٔ وصل رخ او		سر بر افلاک کشد نالهٔ مستانهٔ ما
هرگز از بزم وصالش دل ما شد نشد		گویی از باده غم سیر شده پیمانهٔ ما
گاه بر سینه‌زنان گاه به سر خاک‌کنان		شده از روز ازل پنجهٔ غم شانهٔ ما
حال عالم به غم و محنت ما می‌سوزد		رحم بر ما نکند آن بت فرزانهٔ ما
شده مشهور جهان حال دل اما چکنم		ندهد دلبر ما گوش بر افسانهٔ ما
مهر تو ذره منم چون شود از راه کرم		بر نه افلاک رسد پایهٔ کاشانهٔ ما
این شرف گر به من زار میسر گردد		گر بیایی مه من لحظه‌ای بر خانهٔ ما
لال شد از ستمش بلبل طبع حیران		سوخت در آتش شوقش پر پروانهٔ ما^[۱]

جدایی

چه کنم باز فتادم دگر از یار جدا		بلبل زار صفت از گل و گلزار جدا
ای فلک نالهٔ من خانه خرابت سازد		که مرا کردی تو از یار، دگر بار جدا
خون ز بهر من غمدیدهٔ هجرا ریزد		باد سیار جدا، ابر گهربار جدا
به رغم فرقت من ناله کشد در گلشن		بلبل زار جدا، خار ستمکار جدا
همه بر حسرت من گریه کند شام و سحر		یار غمخوار جدا دشمن خونخوار جدا
در همه حال خرد راست جدایی ز رقیب		حیف باشد نشود یار ز اغیار جدا
آه حیران چه سازم من از این محنت و غم		کرد از یار مرا گردش غدّار جدا^[۱]

ماه نو

↑ ^۱٫۰ ^۱٫۱ ^۱٫۲ ^۱٫۳ ^۱٫۴ مشیر سلیمی، علی‌اکبر. «حیران». در زنان سخنور. ج. اول. تهران: مؤسسهٔ مطبوعاتی علمی، سال ۱۹۵۶م. ص ۱۷۸.
↑ روحانی، بابا مردوخ. «خانم حیران دنبلی». در تاریخ مشاهیر کرد. ج. اول (عرفا، علما، ادبا و شعرا). تهران: انتشارات سروش. ص ۳۵۱. شابک ‎۹۶۴۳۷۶۰۴۰۵.