حسین ثنایی مشهدی

حسین ثنایی مشهدی (؟ - ۹۹۶ق/ ۱۵۸۸م) شاعر ایرانی سدهٔ دهم هجری/شانزدهم میلادی بود که برای نوآوری در سبک هندی در شعر فارسی در روزگار خود شهرت داشت و نزد دو دربار صفوی ایران و مغولی هند ارجمند گشت.

شعر

ای خاک‌نشین درگه قدر تو ماه		دست طلب از دامن وصلت کوتاه
در کوی تو ز آن خانه گرفتم مباد		آزرده شود خیالت از دوری راه

* * *

لبهات بگفتن چو شکربار شوند		زنهار چنان مکن که بیکار شوند
ترسم که ز هم جدا نگردند اگر		از لذت یکدگر خبردار شوند

* * *

آن نازنین که دی ز برم خشمگین برفت		شیرین چو شهد آمد و چون انگبین برفت
وین حیرتم ز دل نرود تا بروز حشر		کآمد چنان بخشم و بناز این چنین برفت
صدبار زنده گشتم و هربار بر سرم		آمد چون جان و چون نفس واپسین برفت
ای پندگوی، دل ز ثنایی مجو که دل		از وی رمید و از پی آن نازنین برفت