«واقعاً فضای فرهنگی- هنری باحالی داریم. اسم فرهنگ و هنر که می‌آید، آدم دوست دارد احساس آرامش‌خاطر کند و انتخاب دلخواهش را داشته باشد و دور از این هیاهو و قیل‌وقال با اثری که ریشه در ذات هنر دارد محشور شود و احساس پوچی و بی‌انگیزگی نکند.»[۱]
«متأسفانه در نگاهی واقع‌بینانه باید بپذیریم بخشی از این بحران‌سازی‌ها و «وااسلام» گویی‌ها ریشه‌های سیاسی و جناحی دارد. گویی عده‌ای حاضر به یراق و در حالت آماده‌باش منتظر آتوگرفتن و عَلَم‌کردن و زیر آگراندیسمان بردن هر موضوع و سوژه‌ای هستند تا جناح مخالف و رقیبشان آب خوش از گلویش پایین نرود.»[۲]
