ابوالحسن عامری
ابوالحسن محمد بن یوسف عامری (به عربی: أبو الحسن محمد ابن یوسف العامری) فیلسوف، منطق دان و دانشمند معروف در سده چهارم هجری بود. ابوالحسن عامری از جمله مهم‌ترین فیلسوفانی است که در فاصله زمانی میان فارابی و ابن‌سینا می‌زیسته‌است.
گفتاورد
[ویرایش]- «هر جوهری از جواهر جهان هستی به حسب ذات، دارای فعلی خاص و عملی ویژه‌است. در این میان آنچه مخصوص به انسان است و فعل ویژه وی به شمار می‌آید، این است که می‌تواند حق را بشناسد و بر اساس آن عمل کند. به این ترتیب کامل‌ترین مردم کسی است که در معرفت حق از دیگران بهره‌مندتر است و در عمل کردن به مقتضای حق از همه تواناتر.»
- از کتاب التقریر لاوجه التقدیر (ص۳۰۶)
- «نفس از عقل مدد می‌گیرد و به طبیعت مدد می‌رساند.»
- در کتاب السعاده و الا سعاد ص ۱۸۱
- «عقل ناموس نفس است و نفس خدمتکار عقل. وقتی نفس در خدمت عقل قرار می‌گیرد، نوعی پاکی و روشنایی در آن پدیدار می‌شود و هنگامی که خدمت عقل را ترک گوید، نورش خاموش می‌شود و پاکی آن نابود می‌شود و در آن هنگام نادانی آشکار می‌شود و فساد و تباهی شیوع می‌یابد.»
- در کتاب السعاده و الا سعاد ص ۱۸۰
- «خلیفه خدا کسی است که در جوهر وجودی او نخستین معانی روحانی و آخرین معانی جسمانی تحقق یافته باشد و این همان موجودی است که ملتقای دو اقلیم است و ارتباط دو جهان بدوست.»
- الامد علی الابد ص ۱۳۱
درباره
[ویرایش]- «ابوالحسن رشک دانشمندان پایتخت‌نشین را برانگیخت، چه آنان می‌ترسیدند که با حضور این شهرستانی زمخت‌رفتار که با دانش و فضیلت خود احترام همگان را برمی‌انگیخت، از عنایات امیر محروم شوند.»
- آرگون،. (دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، ۵/۳۴۷)
