نوید کرمانی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌گفتاورد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
ابرابزار، اصلاح نشانی وب
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''[[w:نوید کرمانی|نوید کرمانی]]''' (۱۹۶۷) نویسندهٔ و پژوهشگر اسلامی آلمانی.
'''[[w:نوید کرمانی|نوید کرمانی]]''' (۱۹۶۷) نویسندهٔ و پژوهشگر اسلامی آلمانی.
[[پرونده:Navid Kermani Frankfurter Buchmesse 2015.JPG|بندانگشتی|چپ]]

== گفتاوردها ==
== گفتاوردها ==
* «روزی خواهد رسید که در [[مجلس ایران]]، مجلسی که نمایندگان آن آزادانه انتخاب شده باشند، یک مسیحی، یک یهودی، یک زرتشی یا یک بهایی در مناسبت مشابهی سخنرانی کند.»<ref>http://www.dw.com/fa-ir/متن-کامل-سخنرانی-نوید-کرمانی-در-پارلمان-آلمان/a-17656135</ref>
* «روزی خواهد رسید که در [[مجلس ایران]]، مجلسی که نمایندگان آن آزادانه انتخاب شده باشند، یک مسیحی، یک یهودی، یک زرتشی یا یک بهایی در مناسبت مشابهی سخنرانی کند.»<ref>http://www.dw.com/fa-ir/متن-کامل-سخنرانی-نوید-کرمانی-در-پارلمان-آلمان/a-17656135</ref>

نسخهٔ ‏۱۸ سپتامبر ۲۰۱۶، ساعت ۱۰:۲۲

نوید کرمانی (۱۹۶۷) نویسندهٔ و پژوهشگر اسلامی آلمانی.

گفتاوردها

  • «روزی خواهد رسید که در مجلس ایران، مجلسی که نمایندگان آن آزادانه انتخاب شده باشند، یک مسیحی، یک یهودی، یک زرتشی یا یک بهایی در مناسبت مشابهی سخنرانی کند.»[۱]
  • «من این آلمان را دوست دارم، کشوری که نیاز به بزرگ‌گویی و نمایش قدرت فیزیکی ندارد، بلکه از ملتی تشکیل شده که با تردید و وسواس به گذشته خود می‌نگرد و با آن کلنجار می‌رود. ملتی که با بیگانگان برخوردی مهربانانه و بی‌ریا دارد و از بیگانه‌ستیزی و تکبر می‌پرهیزد.»[۲]
  • «آلمان موظف نیست همه درماندگان و بی‌پناهان جهان را در خاک خود بپذیرد، اما این کشور به اندازه کافی امکانات دارد که از کسانی که به دلایل سیاسی تحت تعقیب هستند، حفاظت کند، به جای اینکه مسولیت آنها را به کشورهای سوم [کشورهایی که محل اقامت پناهجویان پیش از ورود آنان به آلمان بوده‌اند] واگذارد.»[۳]
  • «آلمان تاکنون به خوبی توانسته است مشکلات ناشی از تغییرات جمعیتی را حل کند. در نقاط پرجمعیت پیشداوری‌های زیادی بین آلمانی‌تبارها و غیرآلمانی‌تبارها و نیز کشمکش‌های اجتماعی، فرهنگی و مذهبی وجود دارد. متأسفانه در این رابطه برخی به خشونت متوسل می‌شوند و قتل و ترور هم پیش می‌آید. اما به طور کلی در آلمان جو آرام و صلح‌آمیزی حاکم است، و در مقایسه با دهه نود میلادی مردم بیشتر با یکدیگر مدارا می‌کنند.»[۴]

منابع