یعقوب لیث
رویگر زاده‌ای سیستانی به نام رادمان پسر ماهک که اعراب او را یعقوب بن لیث صفاری خوانده‌اند، در سال ۲۵۳ هجری به کمک یاران روز افزونش سیستان را از چنگ عباسیان درآورد و دودمان صفاریان را بنیان نهاد. وی در شمار نخستین کسانی است که کوشیده‌اند زبان پارسی را گسترش بدهند.[۱]
گفتاوردها
[ویرایش]- «چیزی را که من اندر نیابم چرا باید گفت؟»
- گفتاورد معروف رادمان رو به محمد بن وصیف
گفتاوردها دربارهٔ او
[ویرایش]- «یکی از اشکالات فرهنگی که بر ایرانیان وارد است، این است که تعدادی از بزرگان خود را می‌بینیم و آنان را بزرگ می‌داریم، اما دیگر بزرگان این مملکت را فراموش می‌کنیم. یکی از افرادی که فراموش شده، همین یعقوب لیث است. آیا در کشور ما حتی یک کوچه به نام او هست؟ یعقوب حق داشت برای زبان فارسی فریاد وااسفا سر در دهد. نباید ازجمله معروف او خطاب به محمد بن وصیف سیاسی به‌سادگی گذشت. این سخن او مفتاحی است بر گنجینه ذهن یعقوب. او خود را به ساسانیان منسوب می‌کرد و به دنبال زنده کردن همه هویت ایرانی بود و می‌گفت چرا همه را در ظرف زبان نگنجانم؟»
- محمد بقایی ماکان، نویسنده و اقبال‌شناس ایرانی، ۱۱ دی ۱۳۹۸.[۲]
