محمّد ذکایی با شهرت هومن ذکایی (۲۱ فوریه ۱۹۴۷، نهاوند) شاعر و ترانه‌سرای ایرانی است.[۱]
دیر
| نفرینی سرنوشت خویشم | |
می‌بینی اگر چنین پریشم |
| امید خلاصی‌ام ز خود نیست | |
زندانی فکرهای خویشم |
| از دستِ که شکوه سرکنم، آی! | |
کز خنجر خویش، ریش ریشم |
| نه رومی رومی‌ام، نه زنگی | |
تا خود ز کدام کوی و کیشم |
| ای دوست، دگر تحمّل خویش | |
زین بیش نمی‌رود ز پیشم |
| طعم دگرم بیا بیاموز | |
چون خسته ز طعم نوش و نیشم |
| بگذار که بگذریم ای یار | |
فرصت کم و شِکوه هست بیشم[۱] |
مژده
| مژده‌ای دل که یاران می‌رسند | |
از دل صحرا اسواران می‌رسند |
| در کویر غم به داد تشنگان | |
آن سواران همچو باران می‌رسند |
| از پی تاراج خونین خزان | |
گل به دامن، نوبهاران می‌رسند |
| می‌شکوفند از چمن گل‌های سرخ | |
عاشقان شاد از کناران می‌رسند |
| لاله‌ها در کوه و صحرا می‌دمند | |
آهوان بر چشمه‌ساران می‌رسند |
| صبح و خورشید و سپیده در رهند | |
از پی هم، شب شکاران می‌رسند |
| قاصدک‌ها پَرکشان از هر کران | |
با پیام وصل یاران می‌رسند |
| روزگار غم نمی‌باید بسی | |
غمگساران، غمگساران می‌رسند[۱] |
