هادی ارفع
ظاهر
هادی صادقپور با تخلُّص و شهرت ارفع (مارس ۱۹۳۵، کرمانشاه - ۲۰۰۳، کرمانشاه) آموزگار، شاعر و پژوهشگر ادبی ایرانی بود. [۱]
گفتاوردها
[ویرایش]هرچند که نامی نتوانم برم از او | با یاد وی از سینه کشم نالهٔ یاهو | |
اهل حرم و دیر و خرابات و کلیسا | سرگشته همه گشته به راه طلب او | |
آمد خجل از لعل چشمهٔ حیوان | شد منفعل از باغ رخش روضهٔ مینو | |
افتاد ز پیش نظرم چشمهٔ خورشید | بنمود چو از مهر مهام گوشهٔ ابرو | |
گردید دلم آینهٔ جلوهٔ جانان | تابید چون بر صورت دل پرتو آن رو | |
هر عضو من از شوق زند نغمهٔ یاحق | هر موی من از وجود کند نالهٔ یاهو | |
هر سو که نظر میکنم آن شاهد یکتا | گردد متجلّی به بر دیده ز هر سو | |
تا دور نسازی ز تن این جامهٔ تزویر | آب من و تو کی رود ای شیخ به یک جو | |
پا بر سر افلاک نهادیم چو ارفع | تا جبهه بودیم به خاک سر آن کو[۱] |
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. اول. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۲۵۵. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.