مرضیه برومند

سیّده مرضیه برومند یزدی (۸ ژوئن ۱۹۵۱) (۱۷ خرداد ۱۳۳۰) کارگردان و عروسک‌گردان ایرانی است. زادهٔ تهران در خانواده‌ای هاشمی‌نسب یزدی و هنردوست، دانش‌آموختهٔ رشتهٔ تئاتر از دانشکدهٔ هنرهای زیبای دانشگاه تهران؛ از سال ۱۹۷۱م/ ۱۳۵۰ش به تئاتر، از ۱۹۸۵م/ ۱۳۶۴ش به فیلم و از ۱۹۸۳م/ ۱۳۶۲ش به تلویزیون درآمد و به کارگردانی هنری، عروسک‌گردانی، بازیگری فیلم و فیلم‌نامه‌نویسی پرداخت.

گفتاوردها

• زندگی را باید به زانو درآورد. راه تعالی مملکت ما این است که به‌لحاظ فرهنگی هم خود را ارتقا دهیم و هم مردم را. در عین حال که برای مردم کار می‌کنیم نباید در حد کارهای عوامانه سقوط کنیم.
• من همچنان پای مردم و پای آن نگاه صادقانه‌ای که به من داشتند ایستاده‌ام. من در رودربایستی خودم مانده‌ام وقتی می‌بینم مردم در کوچه و خیابان محبت می‌کنند. خجالت می‌کشم چون نگاه مردم به من از خودم فراتر رفته‌است. البته من همیشه با اعتقاد و با پشتکار کار کردم، سختی کشیدم چون کمال‌گرا بودم و دنبال چیزی رفتم که فکر کردم باید اتفاق بیفتد. من پای اصولی که داشتم همچنان ایستاده‌ام، چرا که نسل من آرمان داشت و فکر می‌کنم آنچه امروز بچه‌های ما ندارند، همین آرمان است.
  • ۶ فوریه ۲۰۰۴/ ۱۸ خرداد ۱۴۰۰، روزنامهٔ «آرمان ملّی»
• هرچه سن آدم بالاتر می‌رود، زمان برایش ارزش بیشتری پیدا می‌کند و درک می‌کند چقدر زمان زود می‌گذرد و کارهایی که قرار بوده انجام بدهیم، به نتیجه نرسیده‌است.
• از بچگی عاشق کارهای کمدی بودم. عمویی داشتم که به من می‌گفت مسخره. بعد فهمیدم مسخره یعنی اینکه کسی که دیگران را به سخره می‌گیرد. از کودکی اطرافم را دقیق نگاه می‌کردم و چیزهایی بانمک در ذهنم می‌ماند. کمدی‌های موقعیت را که برای آدم‌های جدی اتفاق بانمکی می‌افتد، دوست دارم.
• من عاشق کارهای نشدنی هستم. از انجام کارهای سخت واهمه ندارم و از اینکه خودم را تکرار کنم متنفرم.
• هیچ‌وقت دنبال پول و درآمد بالا نبودم. البته که پول موضوع مهمی است. من هم شرایط مالی بهتر را دوست دارم. من هم ترجیح می‌دهم در رفاه زندگی کنم تا با خیال آسوده‌تری کار کنم. اما فکر می‌کنم نیت آدم‌ها از کاری که انجام می‌دهند مهم‌تر است. وقتی دست به کاری می‌زنیم باید فکر کنیم هدف چیست؟ جایزه بگیریم؟ پولدار شویم؟ وقتی نیت درست باشد همه‌چیز خوب پیش می‌رود.
• معتقدم هنرمند نباید ارتباطش را با جامعه و چیزی که در حال رخ‌دادن است قطع کند. نباید نگاه نقادانه و هشداردهنده‌اش را فراموش کند… معتقدم هنر مسئولیت دارد؛ بنابراین هر کسی نمی‌تواند وارد حیطهٔ فرهنگ و هنر شود. باید حتماً یک جوشش درونی یا اندیشه و دلسوزی داشته باشد.
  • ۲۲ ژوئیه ۲۰۲۳/ ۳۱ تیر ۱۴۰۲؛ مصاحبه با روزنامهٔ «شرق»