پرش به محتوا

محمد واعظ قزوینی

از ویکی‌گفتاورد

رفیع‌الدین محمد بن فتح‌الله قزوینی مشهور به واعظ قزوینی (۱۶۱۸م - ۱۶۷۹م) فقیه و ادیب ایرانی در سدهٔ هفدهم میلادی/یازدهم هجری بود. او در وعظ برجستگی داشت و اثر مشهورش در این باره ابواب الجنان (به فارسی: درهای بهشت) نام دارد.

شعر

[ویرایش]
  • صدای زر شمردن کرده کر گوش ترا مُنعِم/چنین گر نیست بسم‌الله فریاد گدا بشنو//به زمین برد فرو خجلت محتاجانم/بی‌زری کرد به من آنچه به قارون زر کرد
  • آنقدر فیضی که من از بی‌زبانی دیده‌ام/ ترسم آخر شکر خاموشی کند گویا مرا
  • از هیچ‌کس بجز دو زبانی ندیده‌ام/ خلق زمانه را همه گویا زبان یکی است
  • گرچه ما را نیست پیشاپیش دود مشعلی/ نیست دوه آه مظلومی هم از دنبال ما
  • صد حیف که ما پیر جهاندیده نبودیم/روزی که رسیدیم به ایام جوانی.[۱]