محمدرضا اصلانی

محمدرضا اصلانی (۹ دسامبر ۱۹۴۳) (۱۷ آذر ۱۳۲۲) کارگردان مستند، فیلم‌نامه‌نویس و شاعر ایرانی است. زادهٔ رشت و دانش‌آموختهٔ رشتهٔ نقاشی تزئینی از دانشکدهٔ هنرهای تزئینی (دانشگاه هنر تهران)، از سال ۱۹۷۰م/ ۱۳۴۹ش به عنوان کارگردان مستند به سینما درآمد و به فیلم‌نامه‌نویسی، نشر کتاب و نقد ادبی مشغول شد.

گفتاوردها

• هر جا قدرت هست ما با آن کنار می‌آییم. و آنگاه است که قدرت به خود اجازه می‌دهد که مداراگر نباشد.
• عام کردن زبان و کاربردی کردن آن، حیات یک ملت را زنده نگه‌داشتن است.
• تهران اتفاقاً شهر ساده‌ای است برای زندگی که بر اساس فونکسیون‌های عمودی و افقی: عبور، مرور! تعریف شده. خیلی شهر ساده‌ای است. شما راحت می‌توانی توی این شهر گم شوی. کمتر شهری مثل تهران است که آدم می‌تواند راحت در آن گم شود… تهران شهر گمشدگی است. در اینجا راحت می‌توان گم شد… ما عادت کرده‌ایم که در این شهر باید فقط از این طرف به آن طرف برویم. نباید بایستیم. اگر بایستیم دیده می‌شویم. پیدا می‌شویم. این حرکت مدام است که ما را بدل به آدم‌هایی گم‌گشته در این شهر کرده.
• تهران پای کوهستان ساخته شده. شهرهای زیادی در دنیا این‌طور نیستند. اگر هم باشند مثل توکیو، شهر را طوری بنا می‌کنند که شما هر آن بتوانی فوجی‌یاما را ببینی. تهران با دماوند شهر است، بدون دماوند هیچ نیست، اما آیا ما می‌توانیم از تهران دماوند را ببینیم. شهر را طوری ساخته‌ایم، چنان بلندمرتبه‌سازی کرده‌ایم که همه زوایای دید به دماوند را کور کرده‌ایم.
  • سپتامبر ۲۰۱۳/ شهریور ۱۳۹۲، مصاحبه با «نمایه تهران»
• هنر و سینما کلّی‌گویی نیست. بلکه باید در آن خاصّه‌ترین وجه هرچیز را کشف کنی و بگویی.
• در ایران خلاقیّت زیر ضربه است. در ایران خلاقیت تابو است. و این تابو بودن نه از جانب دولت که از جانب خود فضاهای متظاهر به روشنفکری اعمال می‌شود.
• من از چیزی گذر نمی‌کنم، می‌مانم تا آن چیز به‌عمل بیاید و خود را ظاهر کند. این در واقع نوعی پدیدارشناسی است. این «ظاهرکردن» کار ماست و با گذرکردن اتفاق نمی‌افتد. من سفر می‌کنم اما گذر نمی‌کنم. و این دو با هم فرق می‌کنند.
  • ۲۶ اوت ۲۰۲۱/ ۴ شهریور ۱۴۰۰، مصاحبه با «یورونیوز»