محمدجواد بهروزی
ظاهر
محمدجواد بهروزی (نوامبر ۱۹۲۱، بوشهر - ۹ اکتبر ۲۰۰۳، کازرون) آموزگار، مؤلف و شاعر ایرانی بود.[۱]
گفتاورد
[ویرایش]چند سرگردان در این دنیای پر غوغا شوی | خویش را گم کن به راه دوست تا پیدا شوی | |
استقامت در ره معشوق خویش از خوی جوی | تا پس از طیِّ مراحل محو در دریا شوی | |
اندکی با ما قدم زن در ره صلح و صفا | ای که میخواهی به راه معرفت بینا شوی | |
راست خواهی بین جانان تن حجابی بیش نیست | تن رها کن تا رها زین قید جانفرسا شوی | |
جرعهای از دست لیلی نوش از دریای عشق | تا چو مجنون روز و شب شوریده و شیدا شوی | |
آنکه شد دربند دنیا از حقیقت شد رها | زشت کن دنیا به چشم خویش تا زیبا شوی | |
زاهد پیمانه را از قول بهرزوی بگوی | عالمی داریم با می، کی حریف ما شوی[۱] |
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. اول. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۶۱۰. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.