فتحالله جلالی
ظاهر
فتحالله جلالی (۱۸۷۲، اصفهان - مه/ژوئن ۱۹۱۸، اصفهان) خوشنویس، شاعر و پیروی نعمتاللهی سلطان علیشاهی بود.[۱]
گفتاوردها
[ویرایش]ز بعد چشم مصوّر رخت چو ماه کشید | که مست بود و نفهمیده اشتباه کشید | |
پریش گشت از این اشتباه و از تندی | ز ابروان تو خنجر به روی ماه کشید | |
کشید روی تو یکماه لیک چشم تو را | که یک جهان فتن آمد به یک نگاه کشید | |
به ماه عارضت آن گودی زنخدان را | چنان کشید که خورشید را به چاه کشید | |
بر آفتاب جمالت دو خنجر از چپ و راست | برای قتل محبّین بیگناه کشید | |
ز بعد عارض تو چون به گیسویت پرداخت | به پیچ و تاب شد و تا کشید آه کشید | |
تبارک الله حسن رخ تو شاهان را | به یک تجلی بیرون ز بارگاه کشید | |
به درگه که سر بندگی فرو آرد | جلالی آن که سر از حضرت اله کشید[۱] |
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. هشتم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۴۱۸. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.