شهاب‌الدین، عمر بن عبدالله سهروردی (ژانویه ۱۱۴۵، سهرورد - ۳ اکتبر ۱۲۳۴، بغداد) فقیه شافعی و صوفی ایرانی؛ بنیانگذار طریقت سهروردیه بود. [۱]
آرامگاه او در بغداد، تصویر ۱۹۱۴
| ذره‌ای از نور روی من چو بر منصور تافت | |
همچو قندیلی ز دارش سرنگون آویختم[۱] |
* * *
| بخشای بر آنکه بخت یارش نبود | |
جز خوردن غم‌های تو کارش نبود |
| در عشق تو حالتیش باشد که در آن | |
هم با تو و هم بی‌تو قرارش نبود[۱] |
* * *
| ای از غم دیدن رخت حیران، من | |
وندر طلب وصل تو سرگردان، من |
| بودن به تو مشکل است و نابودن آه | |
سرگردان من، بی‌سر و بی‌سامان، من[۱] |
* * *
| ای دوست وجود و عدمت اوست همه | |
سرمایهٔ شادی و غمت اوست همه |
| تو دیده نداری که ببینی او را | |
ورنه ز سرت تا قدمت اوست همه[۱] |
