علیاکبر کنیپور
ظاهر
علیاکبر کنیپور با تخلُّص مستی (۱۲ اوت ۱۹۲۳، تهران) ویراستار، شاعر و مؤلف ایرانی است.[۱]
گفتاوردها
[ویرایش]امید بستهام این روزها به گیسویی | خطاست گرچه سپردن امید بر مویی | |
هزار چاک به دل بایدش ز تیر نگاه | هر آنکه گوشهٔ محراب کرده ابرویی | |
خطا بُوَد که ببویند نافهٔ چین را | ز چین زلف تو آرد نسیم اگر بویی | |
چنین که زلف تو دارد سرِ پریشانی | هزار دل ز چه بندد به تار گیسویی | |
به پای قافلهٔ اشک و آه همسفرم | که سیل سویی و توفان بَرَد مرا سویی | |
بغل گشایی مرگ است کوچه دادن موج | اگرچه نیست ز ساحل گشادهتر رویی | |
به پهندشت جهانم اگر کلوخی نیست | مصاحبیست مرا به باغ مینویی | |
ز جام و ساقی و مستی چه لافها دل زد | به حالتی که خرابم ز چشم جادویی[۱] |
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. چهارم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۳۲۷۱. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.