عبدالله بن مسعود
عبدالله بن مسعود (نام کامل: عبدالله بن مسعود بن غافل بن حبیب الهذلی) از صحابه و یاران محمد بود و ششمین مردی بود که در زمانی که محمد در مکه دعوت به اسلام را آغاز کرد، به اسلام گروید. وی جز اولین حافظین قرآن در زمان پیامبر بوده و از مسلمانانی است که هر دو گروه سنی و شیعه او را حرمت می‌گذارند.بعد از وفات حضرت محمد ، او به یکی از بزرگ‌ترین مفسرین قرآن مبدل گردید. به طوریکه بسیاری از مردم اگر در مورد قرآن سئوالی داشتند به او رجوع می کردند.
سخنان[ویرایش]
از «حیاة الصّحابه» جلد سوم، صفحات ۳۱۷ تا ۳۵۶
- بر شما باد قرآن، که سفره ضیافت خداوند است. هر که از شما بتواند از این ضیافت الهی بهره گیرد، چنین کند.
- پرهیزکاران، سرورانند و فقیهان، پیشوایان، و نشست و برخاست با آنان، مایه فزونی (در علم) است.
- راست ترین سخن، قرآن است و استوارترین دست گیره‌ها، تقواست و بهترین روش‌ها، روش محمد (ص).
- بدترین پشیمانی، پشیمانی در قیامت است و بدترین کوری، کوریِ دل.
- فحش دادن به مؤمن، فسق است و جنگ با مؤمن، کفر. احترام مال مؤمن همچون احترام جان اوست.
- سعادت مند کسی است که از دیگری پند گیرد؛ ملاک کار به پایانِ آن است.
- اگر «منکَر» را دیدی و نتوانستی آن را تغییر دهی، لااقل چنان باش که خداوند بداند در دلت از آن بیزاری.
- کسی که از صحنه گناه غایب باشد، ولی در دل به آن راضی باشد، همچون کسی است که در صحنه گناه بوده است.
- قسم به کسی که خدایی جز او نیست هیچ چیزی بر روی زمین به مانند زبان نیاز به زندانی طولانی ندارد.
- «دنیا همه اندوه و مصیبت است و هرچه از آن میان به شادی بگذرد، غنیمت است.»
- از «لطائف الظرفاء من طبقات الفضلاء » نوشته ابومنصور عبدالملک ثعالبی ، به اهتمام قاسم السامرائی ، چاپ لیدن ، ۱۹۷۸ ، بارگذاری شده در ویکی نبشتۀ عربی
