غلام‌عباس بن حسین‌قلی گودرزی با شهرت ادیب مسعودی و تخلُّص مسعودی (۵ ژوئن ۱۹۲۱، فخرآباد علیا، بروجرد) فقیه شیعه، کنشگر سیاسی-اجتماعی، پژوهشگر دینی، مبلغ بهائی بازفراگشته و شاعر ایرانی است.[۱]
لالهٔ خونبار
| در دل چو فتد از غم ایّام شررها | |
خاموش کُنیمش به نمِ اشکِ بصرها |
| رفتند عزیزان و به جا ماند از آنان | |
در خانه و کوی و در دیوار اثرها |
| چون در دل این خاک سیه جای نمودند | |
گویی به سر خاک نکردند گذرها |
| انباشته شد یکسره میدان شهادت | |
از پیکر در پیش بلا سینه سپرها |
| بس لالهٔ خونبار سر از خاک برآورد | |
جز لالهٔ خونبار نیاید به نظرها |
| آهسته قدم نه به سر خاک که باشد | |
زیر قدمت دوش و بر و سینه و سرها |
| گر اشک نمی‌ریخت بصر روز جدایی | |
یکباره زمین سوختی از سوز جگرها |
| طی کردن راه قدم آسان بود ما | |
در هر قدمش هست بسی خوب و خطرها |
| کشت غم ما خوشه برآورده فراوان | |
از دیده فشاندیم بر او بس که مطرها |
| عمری ز پی جستن اسرار طبیعت | |
در انفس و آفاق نمودیم گذرها |
| با دیدهٔ تحقیق چو خواندیم کتب را | |
دیدم جز افسانه نبودند خبرها |
| مسعودی از آن بی‌خبران نیست که کردند | |
بر صفحهٔ اوراق کتب را ز سمرها[۱] |
خواب و خیال
| غم رخنه کرد در همه ملک وجود من | |
گویا که رشته‌اند ز غم تار و پود من |
| دلال چرخ سفله به بازار روزگار | |
با صد فسون بَدَل به زبان کرد شور من |
| تاراج کرد لشکر غارتگر زمان | |
چنگیز وار یکسره بود و نبود من |
| از بس ز قدر و قیمت من روزگار کاست | |
کس را خبر نشد ز خروج و ورود من |
| چون پشه کاو به خُرطُم پیلی نشست و خاست | |
یکسان نمود قوس نزول و صعود من |
| در مرگ دوستان و عزیزان اگر گذشت | |
از گنبد کبود فلک رود، رود من |
| اما کسی ز اهل زمان رحمتی نکرد | |
بر سینهٔ پرآتش و آه چو دود من |
| اکنون که از گذشتهٔ خود یاد می‌کنم | |
خواب و خیال بود فراز و فرود من |
| یک جو به مدح و ذم کسان اعتماد نیست | |
خواهی بگو و مذمت و خواهی دورد من |
| یک عمر منزوی شدم از اهل روزگار | |
فرقی نبود میانهٔ غیب و شهود من |
| هرچند از عبار حوادث در این زمان | |
تاریک گشته اختر سعد و سعود من |
| مسعودی ادیبم و در فوق آسمان | |
خوانند ماه و زهره و پروین سرود من[۱] |
