صادق سرمد
ظاهر
سیّد محمّدصادق سرمد (۱۹۰۷، تهران - ۱۹ ژوئیه ۱۹۶۰، لندن/تهران) حقوقدان، وکیل، روزنامهنگار، کنشگر سیاسی و شاعر ایرانی؛ ملکالشعرای دربار شاهنشاهی ایران بود.[۱]
گفتاوردها
[ویرایش]اگر ما خود سخنگوی زمانیم | چرا حال زمان خود ندانیم | |
زبان ما زبان حال ما نیست | که ما با عده ماضی همزبانیم | |
همه عیب زمان خویش گوییم | که تنها عیبجویی میتوانیم | |
زمان ما ندارد هیچ عیبی | به غیر از ما که خود عیب زمانیم | |
زمانه سر گران با ما از آن است | که ما خود با زمانه سرگرانیم | |
زمین و آسمان در خدمت ماست | که ما فخر زمین و آسمانیم | |
رقیب ما سر از کیهان برآورد | من و تو خفته در این خاکدانیم | |
گذشت از آسمانها پیک دانش | من و تو در زمین افسانه خوانیم | |
جهان سرمد ز کار ماست آگاه | ولی ما غافل از کار جهانیم[۱] |
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. سوم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۱۷۶۳. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.