شقیق بلخی

ابوعلی شقیق بن ابراهیم بلخی (؟ - ۱۹۴ق)، از بزرگان تصوف در سدهٔ دوم قمری و استادِ حاتم اصم.

گفتاورها[ویرایش]

از تذکرة الاولیاء، عطار نیشابوری، ذکر «شقیق بلخی»

«هزار و هفتصد استاد را شاگردی کردم و چند اشتروار کتاب حاصل کردم.»
«راه خدای در چهارچیز است: یکی امن در روزی، و دوم اخلاص در کار، و سوم عداوت با شیطان، و چهارم ساختن مرگ.»
«نقل است که شقیق در سمرقند مجلس می‌گفت. روی به قوم کرد و گفت: ای قوم! اگر مرده‌اید به گورستان، اگر کودک اید به دبیرستان، و اگر دیوانه‌اید به بیمارستان و اگر کافرید کافرستان، و اگر بنده‌اید داد مسلمانی از خود بستانید ای مخلوق پرستان.»
«هرکه به خدای اعتماد کند به روزی خویش خوی نیک او زیادت شود، و او سخی گردد و در طاعتش وسواس نبود.»
«هلاک مرد در سه چیز است. گناه می‌کند به امید توبه، و توبه نکند به امید زندگانی، و توبه ناکرده می‌ماند به امید رحمت، پس چنین کس هرگز توبه نکند.
«مرگ را ساخته باید بود که چون مرگ بیاید بازنگردد.»
«من هیچ چیز دوست تر از مهمان ندارم. از بهر آنکه روزی و مؤنت او بر خدای است و من در میان هیچ کس نیم، و مزد و ثواب مرا.»