سیروس مقدم

سیروس مقدم (۲۱ مارس ۱۹۵۴) (۱ فروردین ۱۳۳۳) کارگردان ایرانی است. زادهٔ آبادان، دانش‌آموختهٔ رشتهٔ نقاشی از دانشکدهٔ هنرهای زیبای دانشگاه تهران؛ فیلمسازی را از سال ۱۹۸۷م/ ۱۳۶۶ش به شکل حرفه‌ای آغاز کرد. به منشیگری صحنه، طراحی دکور-صحنه-لباس، مدیریت تولید، دستیاری کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی نیز مشغول شد. در سال ۲۰۱۱م/ ۱۳۹۰ش ساخت مجموعه تلویزیونی پایتخت را آغاز کرد که شهرت فراوان گرفت.

هنر معجزه نمی‌کند. قرار نیست یک شبه جامعه را خوب یا بد کند… یک اثر هنری تنها کاری که می‌تواند بکند این است که یک گوش شنوا یا یک چشم بینا را برای لحظه‌ای به خود بیاورد.

گفتاوردها

• من فکر می‌کنم هنر معجزه نمی‌کند. قرار نیست یک شبه جامعه را خوب یا بد کند… یک اثر هنری تنها کاری که می‌تواند بکند این است که یک گوش شنوا یا یک چشم بینا را برای لحظه‌ای به خود بیاورد.
  • ۹ اکتبر ۲۰۰۷/ ۱۷ مهر ۱۳۸۶؛ مصاحبه با روزنامهٔ «اعتماد»
• زمانی در سینما و تلویزیون می‌توانیم درست و تأثیرگذار حرف بزنیم که جذابیت را با معناگرایی، ترکیب کرده و از این تریبون بزرگ و وسیع پیام‌های خود را منتقل کنیم، یک سخنرانی بزرگ آن‌قدر مخاطبان گسترده‌ای ندارد ولی مخاطبان تلویزیون ما ۷۰ میلیون ایرانی مسلمان است پس وظیفه‌داریم که از این تریبون به نحو احسن استفاده کنیم و روایت‌ها و قصه‌های جذاب را به مردم منتقل کنیم. خود من سعی دارم این‌گونه عمل کنم. می‌بینید از سینمای گیشه و کلیشه دور شدم و ساختار فیلم‌هایم را به اعتقادات قلبی‌ام گره‌زده‌ام.
• پس از بازگشت از خانهٔ خدا عهد کردم یا سریال نسازم یا اگر سریال ساختم در واقع خدمت مردم و متکی به باورها و اعتقادات خودم باشد چرا که در خانواده‌ای مسلمان و معتقد بزرگ شدم و دوست دارم از این طریق امید را به جامعه تزریق کنم.
  • ۲۳ اوت ۲۰۱۴/ ۱ شهریور ۱۳۹۳؛ مصاحبه با «بنیاد بین‌المللی امام رضا (ع)»
• [این پایبندی به مقوله دین و اخلاق در آثارتان، از چه منبعی سرچشمه می‌گیرد؟]
  اول اینکه ما مسلمان هستیم و اینکه اصالتی ایرانی داریم. ما در یک خانواده شیعی به دنیا آمده‌ایم و اولین چیزی که در گوش ما خوانده شده، اذان بوده‌است؛ اینها همه تأثیر اولیه خود را می‌گذارد. از کودکی در خانه نحوه عبادت را از طریق بزرگ‌ترها آموخته‌ایم. طبیعی است که در این فضای معنوی، شما هم با عقاید و نگاه دینی انس می‌گیرید. جالب است برای‌تان بگویم که من زمان کودکی برایم سخت بود که مدرسه بروم و مثلاً از روی کتاب، تعالیم را یاد بگیرم و دوست داشتم بیشتر در خانه از طریق مادر و مادربزرگ با احکام دینی آشنا شوم… من آنقدر که از مادربزرگم یادگرفتم که اخلاق چیست و مسائل اعتقادی چه جایی در زندگی دارد، در مدرسه یادنگرفتم. از طرفی قصه‌گویی هم بین قدیمی‌ها رواج داشت اما مهم‌تر از این توجهی بود که برای حفظ حریم و پایبندی به اخلاق به ما نشان می‌دادند.
  • ۳ اوت ۲۰۱۵/ ۱۲ مرداد ۱۳۹۴؛ مصاحبه با روزنامهٔ «وطن امروز»