ساموئل خاچیکیان

از ویکی‌گفتاورد

ساموئل خاچیکیان (۲۲ اکتبر ۱۹۲۳ – ۲۲ اکتبر ۲۰۰۱) (۲۹ مهر ۱۳۰۲ – ۳۰ مهر ۱۳۸۰) کارگردان ایرانی بود. زادهٔ تبریز از والدینی مهاجر ارمنی، تحصیلاتش کارشناسی علوم اجتماعی، تاریخ و باستان‌شناسی بود. از ۱۹۴۴م/ ۱۳۲۳ش به تئاتر و از ۱۹۵۴م/ ۱۳۳۲ش به سینما درآمد، فیلم‌های بسیاری را کارگردانی، نویسندگی، تهیه‌کنندگی، آهنگسازی و تدوینگری کرد. همچنین در ادبیات درخشید، شعر، نمایشنامه و فیلم‌نامه‌هایی به زبان فارسی و ارمنی نگاشت. به سن ۷۸ سالگی در تهران درگذشت.[۱]

گفتاوردها[ویرایش]

  • ای سراینده، کافی‌ست هر آنچه نوشتی از محنت‌ها،
    وهم‌های تو خالی، خودخواهانه و سرگردانت
    کافی‌ست هر آنچه سرودی با چنگت خوی‌ناپذیر و
    گفتی از منِ خود، پی در پی، یک‌نواخت
    شاعر، نگاهی افکن در گلستانِ زیبای‌مان
    شکوفه‌ها در خواب خویش‌اند، باری
    تو به جای لالایی و ترانه‌های خموش
    بسرای شعر حماسه و بیداری
    بگذار قلمت هشیاری بسراید
    هر لحظه از زندگی‌ات گران است
    دی خاطره، حال مه آلود، فردا، آه…
    عدم و فنای ملت مثل خزان است
    شاعر، خُرد کن حسن پوچ را، به پا خیز
    مردمان را بیا به شعر بخوانیم
    و با ایمان به شکوفایی، همگان
    نو نفسی به نور فردا بدمیم
  • «به شاعر جوان»، ۲۲ مهر ۱۳۲۶[۲]

منابع[ویرایش]

  1. امید، جمال. فرهنگ سینمای ایران. تهران: نگاه، ۱۳۷۷ش-۱۹۹۸م. ۱۵۸. شابک ‎۹۶۴۶۱۷۴۸۹۲. 
  2. خاچیکیان، ساموئل. در جاده‌های قصه‌های نیلگونم. ترجمهٔ ادوین خاچیکیان و واراند کورکجیان. تهران: جغد، ۱۳۹۸ش-۲۰۱۹م. ۲۱. شابک ‎۹۷۸۶۲۲۶۴۶۷۰۳۲. 

پیوند به بیرون[ویرایش]

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ