رهی معیری
محمدحسین مُعَیِّری با تخلُّص رهی (۳۰ آوریل ۱۹۰۹، تهران - ۱۵ نوامبر ۱۹۶۸، تهران) مقام‌دار ارشد وزارت پیشه و هنر، شاعر، موسیقی‌دان و ترانه‌سرای ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها
[ویرایش]| یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم | در میان لاله و گل آشیانی داشتم | |
| گرد آن شمع طرب می‌سوختم پروانه وار | پای آن سرو روان اشک روانی داشتم | |
| آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود | عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم | |
| چون سرشک از شوق بودم خاک‌بوس درگهی | چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم | |
| در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود | در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم | |
| درد بی عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من | داشتم آرام تا آرام جانی داشتم | |
| بلبل طبعم «رهی» باشد ز تنهایی خموش | نغمه‌ها بودی مرا تا همزبانی داشتم[۱] |
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. سوم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۱۶۱۶. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.