خشم
خشم یا عصبانیت وضعیتی روانی‌است که درگسترهٔ آزردگی اندک تا غضب شدید می‌گنجد.
گفتاورد
[ویرایش]- «خشنودی و خشمِ همگان از چیزی، همگان را در پیامدِ آن چیز شریک سازد، و کیفر یا پاداش آنچه بدان راضی شده‌اند به آنان بپردازند. چنان‌که ماده شتر ثمود را یک تن پی نمود، و خدا همهٔ آنان را عذاب فرمود. چرا که گردِ اعتراض نگردیدند و همگی آن کار را پسندیدند.»
- علی بن ابی‌طالب نهج البلاغه، خطبه، ۲۰۲
- «و از خشم بپرهیز و خود را از آن برهان، که خشم سپاهی است بزرگ از سپاهیان شیطان.»
- علی بن ابی‌طالب نهج البلاغه، نامه، ۷۰
- «توانایی نیست بر زمین افکندن؛ توانا و نیرومند اوست که خود را به هنگامِ خشم نگه دارد.»
- محمد بن عبدالله صحیح بخاری، کتاب ۷۹۳، ۱۳۵، صحیح مسلم برگرفته از نشرِ دارالمعرفه، ص ۱۱۸۹
- «کسی که خشم خود را چیره نگردد، بر عقل خود چیره نیست.»
- «خشم پاسخی طبیعی به موقعیت‌هایی است که احساس می‌کنیم تهدید شده‌ایم، باورداریم آسیب خواهیم دید یا به نحوی دیگران حقوق‌مان را ضایع خواهند کرد. خشم در موقعیت‌های دیگری که احساس می‌کنیم فردی از نزدیکان‌مان نیز در معرض تهدید یا آسیب است، به وجود خواهد آمد…»
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]
- ↑ پاتریک ام ریلی و مایکل اس. شاپشایر، مدیریت خشم: راهنمای شناختی- رفتاری، مترجان مریم زارع، سعید ایمانی و محمد افتخاری، نشر قطره، ۱۳۹۱.