جواد نوربخش ملقب به نورعلی‌شاه (۱۰ دسامبر ۱۹۲۶، کرمان - ۱۰ اکتبر ۲۰۰۸، بنبری آکسفوردشر) پیر طریقت نعمت‌اللهی، مرید مونس علی‌شاه و قطب سلسلهٔ نعمت‌اللهی پس از درگذشت او، پزشک، روان‌پزشک، نیکوکار، استاد دانشگاه، شاعر و مؤلف ایرانی بود.[۱]
طغیان
| سیر سلوک حالت سر جوشی آورد | |
بحر فنا سکوت و فراموشی آورد |
| در جمع اهل حال خموشی بود مقال | |
آن بزم کثرت است که در گوشی آورد |
| جامی زدیم و مست فتادیم تا ابد | |
کو باده‌ای که این همه مدهوشی آورد؟ |
| نبود عجیب که خویشتن از یاد برده‌ایم | |
آری! خیال دوست، فراموشی آورد |
| بود از ازل نصیب که بنشسته‌ام مدام | |
پای خمی که عادت می‌نوشی آورد |
| رؤیای عشق، روی حقیقت عیان کند | |
گر خواب عقل خفتنِ خرگوشی آورد |
| گر نوربخش این غزل از روی شوق گفت | |
سیر سلوک، حالت سر جوشی آورد[۱] |
آشنای خدا
| با خدا هر که آشنا باشد | |
فارغ از یاد ما سویٰ باشد |
| هر که بیمار او شود، داند | |
درد او را خدا دوا باشد |
| خودپرستی، خداپرستی نیست | |
این حقیقت عیان خدا باشد |
| قطره خود را ندید دریا شد | |
این بقا بود، آن فنا باشد |
| اختلافی میان رندان نیست | |
هر که شد رند، با صفا باشد |
| نوربخش تمام خلق یکی‌ست | |
آینه گر هزارها باشد[۱] |
